4 . لب گَزيدن يا گرفتن

ساقى ما چو لبِ ساغرِ عشرت گيرد
زاهد از دور ، به دندان ، لبِ حسرت گيرد .
(آصفى)

5 . دست بر بنا گوش نهادن

يكى را دستِ حسرت بر بناگوش
يكى با آن كه مى خواهد هم آغوش .
(سعدى)

6 . سرانگشت گزيدن

وقت است به دندان ، لبِ مقصود گزيدن
كان شد كه به حسرت ، سرانگشت گزيدن .
(سعدى)

7 . اشك ريختن

«اشك حسرت ، بر رخسار بندگان و مواليان ، فرو ريخت» . ^۱

8 . خشك شدن كام

كه اى داننده راز درونم
درين حسرت ، تو مى دانى كه چونم؟
ز ار من در مدائن ، رفت غمناك
ز حسرت ، كامِ خشك و ديده نمناك .
(امير خسرو دهلوى)

9 . آه كشيدن

بر تهى آغوشىِ خود ، آهِ حسرت مى كشم
هر كجا بينم كِشد شمعى به بر ، پروانه را!
(صائب تبريزى)

حسرت ، تمام وجود آنها را فرا مى گيرد ؛ حسرت از اين كه چگونه با پيروى از
غير خدا، امكان رشد و تكامل را از دست دادند . امّا چه فايده كه چنين حسرتى ، بيهوده است ؛ چون ديگر جا و فرصتى براى جبران نيست و براى هميشه ، در عذاب خواهند ماند.
مانند چنين آرزوهايى در آيات ديگر قرآن كريم نيز به وفور ، ديده مى شوند . ^۱
اين آرزوها مخصوص روز قيامت نيست ؛ بلكه افرادى كه در اين دنيا نيز دچار حسرت زدگى مى شوند ، معمولاً چنين آرزوهاى ناممكنى مى كنند. مثلاً آرزو مى كنند كه : «اى كاش بتوانم به دوران جوانيم برگردم!» يا «اى كاش دوباره مادرم زنده مى شد» و ... شاعرى اين حالت حسرت زدگان را به خوبى توصيف كرده است:

اين چه حالت بود كه اهل زمين
از فراق گذشته ها غمگين
هر زمان از گذشته ياد كنند
وز غم حال ، بانگ و داد كنند
كارشان غير آه و حسرت نيست
هيچشان از زمانه عبرت نيست
آن يكى در بهار بُرنايى
در كمالِ جمال و زيبايى
مى خورد بهر كودكى افسوس
از تأسّف كند قيافه عبوس
كه چه خوش بود كودكى كه گذشت
مژده ام ده كه آن زمانه برگشت
و آن دگر از شباب كرده عبور
داده از كف نشاط عقل و شعور
ديده آن سخت راه ناهموار
آرزوى شباب كرده شعار
كه چه شد روزگار بُرنايى
تا كشم سر به عشق و رسوايى
آنچه ديدم به غالب احوال
همه در اختيار وهم و خيال
هيچ كس فكر نقد حال نبود
حالشان جز غم و ملال نبود .^۲