معرفت و شناخت، عشق را سبز مى كند و به وجود مى آورد. شناخت خوبى ها در انسان ، عشق را زنده مى كند و شناخت بدى ها ، نفرت را به وجود مى آورد . اين عشق و نفرت ، انسان را به حركت مى اندازند و يا فرارى مى دهند. ^۱

4 . اهمالكارى

^۲ ، ى راكلامها مختلف (از افراد عامى گرفته تا دانشمندان فرهيخته) ، مصداق هاى فراوان آن ديده مى شود . نه تنها دانش پژوهان، بلكه نويسندگان نيز به اين بيمارى دچار هستند. به طور مثال، بسيارى از مؤلّفان ، دست نوشته هاى خود را به موقع ، به ويراستاران نمى دهند ؛ در نتيجه، كار آنها هميشه با تأخير زياد همراه است.
جويندگان كار ، براى آگاهى پيدا كردن از شرايط استخدام، زمان آغاز كار يا زمان شروع آزمون ها و هزاران موضوع ديگرى كه در زير اين آسمان كبود ، امكان وجود داشتن آن مى رود، در ابتدا فرم هاى لازم را با شتاب دريافت مى كنند و به خود وعده مى دهند كه هر چه زودتر ، آنها را تكميل كنند و به مسئولان امر بسپارند ؛ ولى با شگفتى تمام ، مى بينيم كه در آخرين روز و شايد هم در آخرين ساعت مهلت مقرّر، به تنظيم آنها مى پردازند و يا پس از پايان يافتن زمان تعيين شده ، آنها را به سازمان هاى مربوط مى فرستند يا اين كه هرگز نمى فرستند! براى اين گونه رفتارهاى غير منطقى ، چه دلايلى ممكن است وجود داشته باشد؟
آيا مى دانيد كه چه ضررهاى مادى اى از اين سو ، عايد افراد مى شود؟ چه كسى در بين ما، سرِ قرارهاى خود ، به موقع حاضر مى شود؟ براى شما بسيار

كشش غريزه ها و هوس ها و جلوه ها رهايى بخشيد؟ اين ، آرزويى بيش نيست . هيچ گاه انسانِ گرفتار در غُل و زنجيرى را كه اسير هفتاد نفر است ، نمى توان با يك كلمه «بيا برويم» نجات داد.
براى رهايى چنين فردى، بايد در او عشقى آفريد كه از تمام غريزه ها نيرومندتر باشد و بايد به او نيرويى داد كه بتواند تمام زنجيرها را با خود بردارد و تا زمانى كه اين عشق و نيروى بزرگ در انسان ، ايجاد نشود و پا نگيرد ، براى انسان ، حركتى نخواهد بود و از بند اسارت ها رهايى نخواهد يافت.
قرآن كريم مى گويد:
«وَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلَّهِ .^۱آنها كه ايمان دارند، عشقشان به خدا، شديدتر است» .
آنها كه به سوى حق گرويده اند و به سوى خدا آمده اند ، از عشق و از محبّت شديدترى نسبت به حق برخوردارند.
ما از محبوب هاى خود ، به خاطر محبوب ترى ديگر ، چشم مى پوشيم و خوب را فداى خوب تر مى كنيم و آنچه با اهميت تر است را انتخاب مى كنيم. عشق شديدتر و دوستى خدا ، ما را از اسارت غريزه ها و خوددوستى و دنيادوستى ، آزاد مى كند. ابراهيم خليل ، با آن كه پسرش اسماعيل را خيلى دوست دارد ، امّا در راه حق و به خاطر خدا ، او را قربانى مى كند.
امّا چگونه مى توان اين عشق را در نهاد انسان برافروخت؟ و چگونه مى توان او را از محبّت خدا سرشار كرد؟ جواب اين سؤال ، بسيار ساده است. ما چه وقت عاشق خانه و ماشين و ثروت و قدرت مى شويم؟ هنگامى كه آن را مى شناسيم و ارزش واقعى آن را درمى يابيم، همان وقت ، به سوى او مى شتابيم.