اساس عمل به حديث

هرگونه خبر و حديثى كه از قرائن خارجى يا داخلى، علم به صدور آن حاصل شده باشد، بدون اشكال، حجّت و دليلى است معتبر و به آن عمل مى شود. اين اعتبار، نه به خاطر شهرت يا استفاضه يا تواتر و يا جهت ديگر، بلكه به خاطر علم و يقين به صدور آن است.   زيرا اين علم و يقين، خود بى آنكه كسى آن را حجت قراردهد، حجّت است. ^۱
و بدين ترتيب روشن مى شود كه هريك از خبر متواتر و خبر مقرون به قرينه، مفيد قطع است و به اتفاق تمام علما، بايد آن را پذيرفت و به آن اعتماد كرد. اما خبرى كه به حد تواتر نرسيده و علم به صدور آن نداريم، از جهات مختلف، مورد بحث و گفتگوست كه مهمترين آن، بحث در اسناد و اصل صدور حديث و شرايط سندى است كه مى توان با آن، خبر و حديث را به صاحب آن، يعنى پيغمبر يا امام نسبت داد؛ زيرا كه اسناد، اساس و پايه بناى سنّت و حديث است.