33. عبداللّه بن عباس:

عبداللّه بن عباس از مفسّران، محدّثان و صحابيان جليل القدر است. ابن عباس بر كتابت حديث تأكيد داشته است. او در نشر تفسير و حديث، به بنان و بيان، بسى كوشيده است. در مقامى ديگر و به هنگام بحث از تدوين حديث در شيعه، از جايگاه وى در تدوين حديث، سخن خواهيم گفت.

34. عبداللّه بن عمر:

عبداللّه بن عمر از فقيهان و محدّثان بلند آوازه تاريخ اسلام است. گو اينكه او اين بلند آوازگى را تا حدودى وامدار پدرش عمر بن الخطّاب است؛ امّا حضور وى در صحنه هاى اجتماعى و فرهنگى و مورد توجّه قرارگرفتن او در مسائل، بويژه مسائل فقهى، به اين شهرت، يارى رسانده است. عبداللّه بن عمر، شخصيّت شگفتى دارد. او در صحنه سياست، غالبا حركت مرموزانه و آميخته به سكوت و رفتارى متلوّن دارد. فقه و انديشه او در شكل گيرى فقه سده هاى پس از وى، تأثير داشته است. ^۱
به هرحال، عبداللّه بن عمر از كسانى است كه به گستردگى، حديث را مى نگاشته است. حديث پژوهان نوشته اند كه او هماره احاديث نبوى را در نگاشته هايى گرد مى آورد ^۲ و كتابها و نسخه هايى از حديث، به همراه داشت كه قبل از آنكه به ميان مردم آيد، بدانها مى نگريست ^۳ و نيز نسخه اى از كتاب «صدقات» پدرش را همراه داشت كه به واقع، نسخه اى از «كتاب الصّدقات» پيامبر(ص) بود. ^۴ كسانى از ابن عمر سؤال