«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا»^۱ .
و از جهت شكر خواصى است : يكى آن است كه شكر به لسان شود ، او حَسَن الثناء است ؛ زيرا وارد شده است در حديث: المتحدَّث بالنعمة شكر ^۲ . دويم اين كه شكر به قلب مى شود ؛ زيرا در حديث وارد است : بعد از اين كه شناختى تو كه نعمت از من است پس راضى شدم من از تو اين شكر است . سيم به جوارح است لقوله: «اعْمَلُواْ ءَالَ دَاوُدَ شُكْرًا»^۳ پس شناخته شده است كه شكر سه منزل دارد : قلب و لسان و يد ، قال الشاعر:

أفادتْكم النعماء منّي ثلاثةيدي و لساني و الضمير المحجَّبا^۴
چهارم ترك شكر كفر است . پنجم شكر استدعا دارد سبق نعمت را . ششم شكر به او صيد شود نعمت مفقوده را ؛ زيرا شكر موجب زيادتى نعمت شود . هفتم نعمت موجوده به واسطه شكر باقى مى نمايد.
حميم: از جهت حميم معانى است : حميم آب گرم را گويند ، حممته يعنى گرم نموده ام او را ، استحممت يعنى غسل نموده ام با آب گرم ، بعد گرديد هر غسل نمودن به هر آبى را استحمام . حميم آب بارد را گويند. أيضا قال الشاعر:

و ساغ لي الشراب، وكنت قبلاأكاد أغص بالماء الحميم^۵
حميم : خويش و قوم نسبى را گويند و منه قوله تعالى: «وَ لاَ يَسْـئلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا»^۶ . حميم خاص مقابل عام را نيز گويند ، جئنا في الحامّة لا في العامّة ^۷ . حميم : عرق را گويند . حميم : گرمى تابستان را نيز گويند ، شتر خوب را گويند ، در دعاى نماز شب