تبيان اللغة در لغت قرآن و صحيفه - صفحه 145

زرر: إزرار : حقير شمردن ، يقول أزررته أحقرته.
زرع: ـ به تحريك ـ به معنى ضعف.
زفير: صوت حمار و صوت آتش و صوت [ ى ] كه [ از ] سينه در آيد.
زكوة: از جهت او دو معنى است : يكى به معنى طهارت ، كقوله: «نفسا زكية»۱ و ديگرى به معنى نمو ، كقوله: «ذَ لِكُمْ أَزْكَى لَكُمْ»۲ أي أنمى.
زلف: قرب و نزديكى ، از اين قبيل است : «أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ»۳ يعنى نزديك است بهشت به پرهيزكاران . قوله: «وَ إِنَّ لَهُ عِندَنَا لَزُلْفَى»۴ أي قربى . مُزالِف : نزديك شونده.
زلل: خوارى و ذليل نمودن و در دعا از جهت ولد خود در صحيفه : يستزلنا ۵ يعنى طلب مى نمايد خوارى ما را . قوله: «[ فَـ ]أزَلَّهُمَا الشَّيْطَـنُ۶ أي استزلّهما . يقول : أزللته فزلَّ.
زنيم: ولد الزنا ، و زياده كه متعلق به چيزى باشد و از آنِ چيز نباشد.
إزاحة: ازالت نمودن ، زَاحَ عَنِ البَاطِلِ أي زَالَ ۷ .
زايد: دفع كننده . زياد : طرد و دفع . رجل زوّاد أي دفّاع.

باب ما أوّله السين

سؤر: سائر اليوم : ما بقي [ من ] اليوم ، مأخوذ است از سؤر الإناء أي ما بقى از اناء . سائر به معنى جميع هم آمده است ، سائر الناس : جميع الناس ، سائر اليوم يعنى جميع اليوم.
سبح: تسبيح : تنزيه نمودن . معناى سبحانك أي اُنزِّهك من كل سوء . معنى

1.سوره كهف، آيه ۷۴.

2.سوره بقره، آيه ۲۳۲.

3.سوره شعراء، آيه ۹۰.

4.سوره صاد، آيه ۲۵.

5.الصحيفة السجادية: دعاى بيست و پنجم .

6.سوره بقره، آيه ۳۶.

7.فأزح عنّا ريب الارتياب (الصحيفة السجادية: دعاى سى و سوم) .

صفحه از 196