السِّرَّ وَ أَخْفَى» ¹ سرّ آن است كه انسان غير را خبر دهد خفيةً ، أخفى آن است كه در نفس اوست به ديگرى نگويد . قيل : سرّ آن است كه عملى را از غير پنهان نمايى ، أخفى : وسوسه . از حضرت باقر عليه السلام روايت است ² : سِرّ آن است كه از مردم پنهان نگه دارى ، اخفى آن است [كه ]در قلب تو خطور نموده است بعد او را فراموش نمودى ³ .
سريَّة: جمعى كه مقدمه لشكر روند از جهت جنگ ، يقول: مقدمة الجيش ، جمع او سرايا.
سعد: نيك بخت شدن . سَعدَيك يعنى إسعادك بعد إسعادك ، يا اين كه : ساعدت طاعتك بعد طاعتك ⁴ . ⁵
سعف: حاجت برآوردن ، أسعفني أي عاونني.
سفرة: ـ به فتح سين و فاء و راء ـ جمع مكسَّر سفير . سفير : واسطه ما بين دو كس به صلح . سَفَرَة : ملائكه آنچنانى است ما بين خداى و انبياى او ، يقول: «سفرة بين القوم» وقتى كه بروند ما بين قوم به صلح گردانده شده است ، ملائكه كه نازل شوند به وحى مثل سفيرى كه صلح بين قوم نمايند ⁶ .
سفه: مقابل رشد ، يعنى اصلاح مال خود ننمايد.در تعريف گفته شده است : او قبح آنچنانى است [كه] واقع شود در او كسى كه متمكن از احتراز [از] اوست ، سفه ضد حلم است ⁷ .
سقوط: افتادن . سقط و سقوط به يك معنا [است] . مسقط : موضع سقوط ، به معنى متاع هم گفته شده است ⁸ .