سمت: طريق ، الزم هذا السمت أي هذا الطريق ^۱ . سمت جانب را هم گويند.
سمع: سماع و سمع : به معنى قبول نمودن ، از اين قبيل است قول مصلِّى : سمع اللّه لمن حمده يعنى قبول كند خدا حمد هر كه را كه حمد او نموده است . سميع : كسى است كه پنهان نشود از ادارك [او] مسموعى ، مى خواهد خفى باشد يا جلى . بعضى گفته اند : سميع يعنى مى شنود سرّ و نجوى [را] . سمعة : ريا . در حديث است ^۲ : من يسمع الناس بعمله يسمع اللّه به [ يوم القيامة خلقه وصغّره وحقّره ] يعنى هر كه در عمل خود ريا نمايد اظهار او نمايد ، از باب تقرب به مردم ، مشهور نمايد او را خداى به ريا و مفتضح او نمايد ^۳ .
سَموم: باد گرم ^۴ .
سنت: طريقت را نيز گويند . سنن الطريق : معظم الطريق ، قوله تعالى: «قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِكُمْ سُنَنٌ»^۵ أي أهل السنن.
سَنَة: سال را گويند ، جمع آن سنين . فرق ما بين سنه و عام آن است [كه] سنه از ابتداى روزى است تا به روز ديگر در آن وقت ، مى خواهد فصول اربعه تمام در او واقع شود يا نه ، اما عام آن است كه تمام فصول اربعه بتمامها در او واقع شود مثل اين كه از اول ربيع تا ربيع ديگر يا اول خريف تا خريف ديگر و هكذا ^۶ .
سَورة: تندى . سورة الغضب : تندى او ، در حديث عايشه است كه ذكر زينب مى نمود و مى گفت : تمام اخلاق او خوب است مگر تندى او سَورت او ^۷ . ^۸
سوغ: و سائغ : سهل و جايز ، ساغ الشراب أي سَهُلَ يعنى آسان است كه راه