تبيان اللغة در لغت قرآن و صحيفه - صفحه 166

باب ما أوّله الغين

غبّ: نوبتُه ، تناوب . در صحيفه در دعاى نعى بر ميت : و لا تجعل ذكره لنا غبّا ۱ يعنى نگردان ذكر موت را بر ما كه متذكر شويم وقتى دون وقتى.
غبض: اندك.
غُثاء: خاشاك بالاى آب.
غدار: موى كه رويد در موضع لحيه.
غدق: و مغدق : باران دانه بزرگ . مكان مغدق : مكان بسيار رطوبت [دار] ۲ .
غرر: و غرير . اغترّ بالشيء : خدع به.
غري: يعنى هيجان آورد ، قوله: «فَأَغْرَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ»۳ أي هيَّجنا ۴ .
غرّة: أي غفلت . غَرور : ـ به فتح ـ شيطان ، و به ضم : به معنى باطل.
غرض: نشانه.
إغراق: و غرق : به معنى نزع.
غزر ۵ : معناى او كثرت [ است ] . غزير الماء إذا كثر . استغزر يعنى طلب نمود أكثر از چيزى كه اعطاء نموده است.
غزا: أي جاهد غازياً أي مجاهدا.
غسق: شب تاريك.
غضّ: چشم پوشيدن و حلم ورزيدن.
غطاء: پرده.
غفور: الغفور و الغفار : الساتر . غفير : تغطية . مِغفر و المِغفار : اين دو عبارت

1.الصحيفة السجادية: دعاى چهلم .

2.وانشر علينا رحمتك بغيثك المغدق من السحاب المنساق (الصحيفة السجادية: دعاى نوزدهم) .

3.سوره مائده، آيه ۱۴.

4.تفسير القرطبي ، ج۶ ، ص۱۱۷.

5.در نسخه : «غرر . . . غرير . . . استغرر» آمده كه ناصواب است .

صفحه از 196