كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا» ¹ أي عامل عملاً و ساعٍ سعيا.
كرب: [كربني الأمرُ] أي شقّ علَيَّ يعنى مشقت انداخت مرا.
كرث: ـ بالثاء ـ ثقل ، همّ و غمّ ؛ يقول: كُرِثتُ ² أي أثقلتني الغموم.
كريم: يعنى مبشِّر به خير ، و منه: «إِنَّهُو لَقُرْءَانٌ كَرِيمٌ» ³ أي كثير الخير ، و به معنى تفضّل و زيادتى ، و منه: «لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِى ءَادَمَ» ⁴
. كريم به معنى بزرگ و آقا ، و منه : «وَ إِذَا مَرُّواْ بِاللَّغْوِ مَرُّواْ كِرَامًا» ⁵ يعنى اعراض نموده اند از او ، بزرگ مى دانستند از اين كه نفس هاى خود را داخل در او نمايند.
كسف: قطعه ، و منه قوله: «وَ إِن يَرَوْاْ كِسْفًا» ⁶ .
كعب: هر شى ء بلند را كَعْب گويند ؛ كل شيء علا وارتفع فهو كعب.
كفو: مثل و نظير . كُفى : نظير و كفو و كفؤ.
كلفة: مشقت كشيدن . تكليف : در كلفت انداختن.
كلاء: كلاه : حرسه و حفظه ⁷ و رعاه و حاطه ⁸ . ماضى : كَلا ، مصدر : كَلاء بالمد و القصر . و اذهبْ في كلاءة اللّه ⁹ يعنى در حفظ و امان خدا . و مكلوء در دعاى شدت امور ¹⁰ به همين معنى است.
كنود: كفران نعمت كننده.
كنْف: حفظ و صون و اعانت نمودن ، و اما كنَف ـ به فتح نون ـ به معنى جانب و حرز و پناه.