باب ما أوّله النون

نأي: دور شدن . ^۱ ، شَسَعَ و نأى و شطر و غرب و نزح و قصي و سحق همه اين كلمات به يك معنى هستند . بعضى گفته اند : نأي قليل البعد است ، بُعد اكثر از آن است. نأي: دور شدن ، نائى دور شونده . «ينأون» أي يبعدون.
نبذ: انداختن . نبذت الشيء أي رميت . ^۲
نبذ خاتمه ^۳ أي رمى . و به معنى قلّت و اندك هم آمده است.
نبو: نباوة در لغت رفعت را گويند . نبيّ : مكان بلند از زمين . بعضى گفته اند : فرق ما بين نبيّ و نبيّ : با همزه به معنى خبر دهنده ـ و منه قوله تعالى: «وَ لَتَعْلَمُنَّ نَبَأَهُ»^۴ أي خبره ـ و بدون همزه از علوّ و رفعت است.
نجع: و نُجعة به ضم : طلب علف در محل او نمودن و طلبت معروف نمودن . انتجعت فلاناً أي طلب معروفه ^۵ .
نجع: طلب خوبى نمودن ، نُجعة ـ به ضم نون ـ طلب علف كردن.
نجيّ: و نجوى و مناجاة : كلام خفيه و پنهان گفتن . «خَلَصُواْ نَجِيًّا»^۶ أي مناجيا . «قَرَّبْنَـهُ نَجِيًّا»^۷ أي مناجيا . نجيّ در واحد و جمع هر دو استعمال شود.
نحل: عطا نمودن . نِحلة ـ به كسر نون ـ العطية و منه قوله تعالى: «وَءَاتُواْ النِّسَآءَ صَدُقَـتِهِنَّ نِحْلَةً»^۸ أي عطية . نُحْل ـ به ضمّ ـ مصدر نَحَلَه أي أعطاه .
ندب: خواندن و امر نيكوى . فرق ما بين مندوب و مستحب آن است [كه] مندوب از همه مردم خواسته است و بر خود نبى هم مستحب [است] و امّا مستحب بر