محمد آيت اللّه زاده مدرسى ( 1300 ـ 1345 ق) است كه فرزند وى شيخ مرتضى مدرسى نيز از اهل علم بود.
شاگردان مدرس چهاردهى
آن چنان كه ذكر شد چهاردهى مدت مديدى در نجف اشرف به تدريس مشغول بود و شاگردان زيادى نزد وى مراتب رشد و ترقى را طى نمودند كه اسامى تعدادى از آنان چنين است:
1 . شيخ آقا بزرگ تهرانى (م 1348 ش) ؛
2 . سيد عبد اللّه ثقة الاسلام اصفهانى ؛
3 . شيخ محمد زاهد گيلانى ؛
4 . آيت اللّه سيد شهاب الدين مرعشى ؛
5 . شيخ على مازندرانى (م 1352 ق) ؛
6 . أبو الحسن مرندى نجفى (م 1349 ق) ؛
7 . سيد حسن اشكورى ؛
8 . شيخ يوسف بن احمد بن يوسف گيلانى ؛
9 . سيد تقى رودبارى (م 1359 ق) ؛
10 . شيخ محمد رضا جرقويى اصفهانى ؛
11 . سيد ناصر حسين بن مير حامد حسين كنتورى .
آثار چهاردهى
مدرس چهاردهى ، مؤلف پركارى بود و آثار متعددى از خود به يادگار گذاشت. آثار او به عربى و فارسى است و جز چند اثر بقيه تاكنون منتشر نشده است. نسخه اصل اغلب آثار وى در كتاب خانه آستان قدس رضوى در مشهد و كتاب خانه آيت اللّه مرعشى در قم ، نگهدارى ميشود.
شناسه آثارى كه از وى تاكنون بدست آمده بدين شرح است:
