مرحوم خوانسارى ^۱ (رضوان الله عليه) در معرّفى مؤلف كتاب مى نويسد:
«السيد الأصيل والفاضل النّبيل، خلف بن السيد عبدالمطّلب بن السيد حيدر بن السيد محسن بن السيد محمد الملقّب بالمهدى بن فلاح الموسوى الحويزى المشعشعى...» و سپس اضافه مى كند كه وى، از معاصران شيخ بهايى و ميرزا محمد استرآبادى است و كتابهاى متعدّد و سودمندى در حديث و كلام و منطق و نحو و امثال آن دارد و در اين شمار، از كتابى با عنوان «مظهر العجائب» يا «مظهر الغرائب» در شرح دعاى «عرفه» ياد مى كند.
در كتاب «رياض العلماء» ^۲ ، در شرح احوال وى آمده است:
«سيّد خلف، زاهدى مرتاض بود كه غذايش بس ساده و لباسش خشن، و از نظر عبادت نيز ضرب المثل بود. و تا وقتى كه بينايى خود را از دست نداده بود، در تمام ايام سال روزه دار بود و نمازهاى نافله اش ترك نمى شد و در ايام هفته تا هر شب جمعه قرآن را ختم مى كرد، و مع هذا از شجاعترين و پرمهابت ترين مردم عصر خود به شمار مى رفت و داراى عزمى قاطع و قلبى نيرومند بود».
سيد خلف در مقدمه اين كتاب، درباره سبب تصنيف آن مى نويسد:
اطلاع يافتم كه مولاى ما امام حسين (عليه السلام) را دعايى است كه در عرفات خوانده مى شود؛ لذا در صدد به دست آوردن آن برآمدم و سعى و كوشش خود را براى يافتن آن به كار گرفتم تا آنكه خداوند متعال مرا به حج موفق ساخت و چنان موقفى را درك كردم و در زير چادرى به سر مى بردم كه در مقابل چادر عالم ربانى علامه عصر... ميرزا محمد استرآبادى قرار داشت و با هم همين دعاى عرفه را زمزمه مى كرديم تا خواندن آن را به پايان رسانديم. آنگاه وى (استرآبادى) به من گفت: «بجاست اين دعا، شرح و گزارش شود؛ پس تو آن را شرح كن.» و چون امتثال امر او را فرض و واجب برمى شمردم، به شرح آن آغاز كردم، و سرانجام به اتمام آن موفق شدم.