در اين سخنى كه براى تو آوردم عبرتى است براى كسانى كه داراى قلبى بيدار و زنده هستند و يا بدان سخن، گوش فرا داده و شنيده هاى خود را گواهى و تأييد مى كنند.

مقام محبت

آنگاه حضرت سيدالشهدا (عليه السلام) فقره ديگرى بر همين بخش افزوده است و مى خواهد در ضمن آن، خود و ديگران را براى عروج به شكوهمندترين و رفيع ترين مقامات تحريض كند و اعلام نمايد كه خسران ابدى از آنِ كسانى است كه از اين باده، يعنى محبت، محروم و بى نصيب مى باشند؛ فقره مزبور اين است:

۰.«وَخَسِرَت صَفْقَة عَبْدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّكَ نَصيبَاً»...

۰.زيانبار باد (و يا زيانبار است) معامله و داد و ستد فردى كه تو از حب خويش براى او نصيبى مقرر نفرمودى!

امام (عليه السلام) در طى اين فقره از دعاى خود، نكته عميقى را بيان كرده است، و آن اين است كه خداى را بيعت و قرار و پيمان و داد و ستدى است كه در عهده بندگان خود نهاده و با آنان بيعتى منعقد ساخته است مبنى بر اينكه خداوندگارى و ربوبيت او را پذيرا باشند. آن كسى كه به اين بيعت وفادار بماند و در مقام «محبت»، مُقام و پايگاهى را احراز كند مى توان او را از اولياى الهى دانست كه تجارت و سوداگرى و معامله آنها با خداوند متعال، سرشار از سود و بهره است. اما كسى كه از محبت به حق محروم است بايد او را از زمره كسانى برشمرد كه در بيعت و داد و ستد خويش، دچار خسران و زيان مى باشند.
حكم اين بيعت و يا قرار و عهد الهى در ازل ـ از همان روزِ «اخذ ميثاق» در عالم «ذَرّ» ـ با ارواح ثبت و ضبط شده است، و خداوند متعال چنين بيعتى را در قرآن كريم بازگو كرده است:
«وَاِذْ اَخَذَ رَبّكُ مِنْ بَنى آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِم ذرّيّتَهُمْ وَاَشْهَدَهُم عَلى اَنْفُسِهِمْ اَلَسْتُ بِرَبّكُمْ، قالوُا بَلى، شَهِدنا...» ¹ ... اى پيامبر، به يادآر، آن هنگام را كه پروردگار تو نژاد آدمى را از صلب آدم ابوالبشر (عليه السلام) به صورت «ذَرّ» بيرون كشيد و به آدم ابوالبشر فرمود: من با نژاد و