فرزندان تو بيعت و پيمانى مى بندم مبنى بر اينكه فقط مرا پرستش كنند و شريك و انبازى برايم نگيرند. سپس از آنها گواهى خواست كه در تأييد اين بيعت سخن گويند و اقرار نمايند، لذا، فرمود: آيا من پروردگار شما نيستم؟ آنها در مقام گواهى و تأييد گفتند: آرى، تو پروردگار ما هستى و ما آن را گواهى و تأييد مى كنيم. ظ
آنگاه اين بيعت و ميثاق، به وسيله رسولان خدا با بشر تجديد شد. و خداوند متعال اين تجديد عهد و بيعت را چنين ياد مى كند:
«اِن الّذينَ يُبايِعُونكَ اِنما يبايعون الله يَدُ اللهِ فوقَ اَيْديهم، فَمَنْ نَكَثَ فَاِنَّما يَنْكُثُ عَلى نَفْسِه وَمَنْ اَوْفى بما عاهَدَ عَلَيْهُ اللهَ فَسَيُونيهِ اجراً عَظيماً» 1 ... آنها كه با تو بيعت مى كنند، در حقيقت با خدا پيمان مى بندند. و دست خدا بالاى دست آنهاست. بنا بر اين اگر كسى پيمان شكنى كند اين كار به زيان خود او منجر خواهد شد؛ چون به ضرر خود، پيمان شكسته است. اما آنكه در عهد و پيمان و بيعت خود وفادار بماند، خداوند متعال، مزد و پاداشى عظيم بدو ارمغان خواهد داد.
وفادارى نسبت به بيعت وقتى است كه انسان به داعيه و انگيزه محبت خدا در قراردادش با او، راسخ و پايدار بماند؛ زيرا يك مُحِبّ و دوستدار، در برابر كسى كه او را دوست مى دارد مطيع است؛ يعنى در برابر محبوب، ذليل و رام است، و دلخواه محبوب را بر دلخواه خويش ترجيح مى دهد و قهراً به كارهايى گرايش مى يابد كه رضاى محبوب او را فراهم مى آورد. اما اگر از محبت، نصيبى نبرده باشد، سزاست كه در سراشيب پيمان شكنى و خُلْف وعده بلغزد، و همانگونه كه سيدالشهدا (عليه السلام) اشاره فرمود، بايد زيان و خسران را به جان خريدارى كند.
سيدالشهدا (عليه السلام) پس از آنكه احوال و مقاماتِ شكوهمند و با ارزش را يادآور شد، خواست علت بلامانع بودن مطالعه در عالم ملكوت و عالم پايين تر از آن، يعنى عالم غيب و شهادت را ـ كه در جهت عبرت اندوزى و كسب بينش نسبت به حقايق انجام مى گيرد ـ بيان كند؛ زيرا اقامت و خوش نشين شدن بر حالتِ نخست، يعنى مداومت بر مطالعه در آثار و توقف در آن، خصوصاً بر كسانى كه موظف به تبليغ و هدايت هستند، خود به خود غير ممكن مى باشد. علاوه بر اين، سنت و راه و رسم و قوانينى كه اينگونه افراد ارائه مى كنند بايد خط مشى بيرون آنها را سامان دهد. لذا به خدا عرض مى كند:
