زيرا فكر و تدبر، داراى ارزش و مزايايى است كه از جمله آنها يقين و اطمينان، و افزايش علم و معرفت در انسان است.
اما امام حسين (عليه السلام) نمى خواست در اين پايگاه درنگ يابد و در اين جايگاه اقامت اختيار كند، بلكه هدف او گذر از اين مرحله بوده است. و اگر هم در چنين موضعى اقامت گزيد، از آن رو بود كه مى خواست فرمان خدا را در مطالعه آثار گردن نهد.
و چون توقف در آثار و رجوع به آنها تشكيل دهنده هدف نبوده، بلكه داراى جنبه آلى و ابزارى بوده است؛ سيدالشهدا به خداوند متعال عرض مى كند:

۰.«فَاْرجِعْنى اِليْكَ بِكِسْوَةِ الْاَنْوارْ»...

۰.خدايا مرا به وسيله پوششى از انوار به سوى خود باز گردان، آنگونه كه نفوس مطمئنه ـ در حالى كه شادمان و مورد رضايت مى باشند ـ در ميان بندگان راستين تو، به تو باز مى گردند.

آنگاه آن حضرت، «كسوه انوار»، يعنى جامه نورانى (نه غير آن) را از خدا درخواست مى كند؛ و كسوه ديگرى را ـ كه مستلزم حظوظ نفسانى، از قبيل زخارِف متاع فانى و باقى است ـ از او مطالبه نمى نمايد.
سپس بر درخواست قبلى، يعنى «... كسوة الانوار»، «هداية الاستبصار» را مى افزايد، و از خدا مى خواهد كه او را از هدايتى آميخته با بصيرت برخوردار سازد؛ زيرا كسى كه خداى متعال او را از بصيرت بهره مند كند و هدايتش نمايد، در درياى رضاى او غوطه مى خورد.
آنگاه حضرت مى خواهد كيفيت حال خود را به هنگام پشت سر نهادن آثار و رجوع به حق گزارش كند، لذا مى گويد:

۰.«حَتّى اَرْجِعَ اِلَيْكَ مِنْها، كَما دَخَلْتُ اِلَيْكَ مِنْها مَصُونَ السِّرِعَنِ النَّظَرِ اِلَيْها، وَمَرفُوعَ الْهِمَّةِ عَنِ الْاِعتِمادِ عَلَيْها؛ اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَى ءٍْ قَدير»...

۰.خدايا مرا با بصيرت به خود بازگردان تا بازگشتنم به تو از رهگذر آثار، به سانِ وارد شدن بر تو از طريق همين آثار باشد؛ به گونه اى كه سرِّ و درونم از نظر و التفات به اين آثار، مصون باشد، و همتم از اعتماد و اتكاى بر اين آثار فراتر رود؛ كه تو بر هر چيزى توانا هستى.

سيدالشهدا مى خواهد حال رجوع و بازگشت خود به حضرت حق را به حال ورودش