پيروان مكتب اهل بيت (شيعه اماميه)، طبق فرموده خداى متعال: «ما اتاكم الرسول فخذوه ومانهاكم عنه فانتهوا» ، دستورات اسلام (اعمّ از عقائد و احكام) را پس از كتاب خدا، از سنّت رسول اكرم ـ ص ـ دريافت مى كنند، و روشن ترين دليل بر اين معنا آن است كه فقهاى اماميّه از قرن چهارم هجرى در استنباطِ احكام، بعد از كتاب خدا به سنت رسول او رجوع نموده اند و در اين زمينه به كتب چهارگانه حديث: كافى، از شيخ كلينى (م: ۳۲۹ هـ)، من لا يحضره الفقيه از شيخ صدوق (م: ۳۸۱ هـ)، استبصار و تهذيب از شيخ طوسى (م: ۴۶۰ هـ)،مراجعه مى كنند و مؤلفان اين كتب، روايات را از اصول گرفته اند، و اصل ۱ ، در اصطلاح محدثان مكتب اهل بيت، عبارت است از تأليفى كه مؤلفِ اصلى، رواياتِ متن آن را مستقيماً از اهل بيت و يا از كسى شنيده باشد كه او مستقيماً آنها را از امام فرا گرفته است؛ و ائمه اهل بيت تصريح كرده اند كه آنچه روايت مى كنند و يا در آن فتوا مى دهند، از سخنان رسول خدا ـ ص ـ است.