فقهى آنها را هم نشان خواهد داد. مثلاً وقتى موضوعى در شيعه پنجاه حديث دارد، در كتب آنها يك حديث بيشتر ندارد، و اين، قلّت منابع دينى آنها را مى رساند. احاديث آنها محدود به حديث نبوى است؛ امّا روشن است كه احاديث شيعه هم هر چه هست، از ائمّه(ع) به رسول الله(ص) مىرسد.
مطلب ديگرى كه مرحوم علاّمه بروجردى تذكّر مىدادند، اين بود كه انسان، زمانى مىتواند زمينه فهم حديث را به دست بياورد كه فتاواى فقهاى اهل سنّت در وقت صدور حديث را بداند. وقتى امام باقر(ع) يا امام صادق(ع) حديثى مىفرمايند، زمينه صدور اين حديث در آن مسئله، فتاواى فقهاى آن زمان است. چه بسا آنها قرينه باشد براى فهم اين حديث شريف.

علوم حديث: حضرت عالى فرموديد كه مورد عمل بودنِ يك روايت در فقه، اين خودش يكى از ادلّه و معيارهاى ارزيابى حديث است. خوب؛ ما در حوزه فقه و روايات فقهى، اين عمل فقها را مىتوانيم ملاك ارزيابى قرار بدهيم؛ امّا در كلام و اخلاق، احاديث، خيلى مورد عمل يا استناد فقها قرار نگرفته اند.

استاد تجليل: عقايد شيعه، نوشته شده است. عقايد شيعه را ابتدا شيخ صدوق