شريف وسائل الشيعة و جوامع روايى ديگر، به تفصيل، ذكر شده است. در همان جا از پيامبر اكرم(ص) آمده است:

۰.إنّ على كلّ حقٍّ حقيقة وعلى كلّ صوابٍ نوراً، فما وافق كتاب اللّه فخذوه وما خالف كتاب اللّه فدعوه. ^۱

۰.براى هر حقّى حقيقتى است و براى هر صواب، نورى. بنابراين، آنچه با كتاب خدا سازگار بود، بگيريد و آنچه ناسازگار بود، رها كنيد.

روايات معتبر ديگرى نيز بر لزوم عرضه روايات بر قرآن، تصريح دارند. ^۲
پس رواياتى كه خدا را قابل رؤيت مى دانند با آيه «لاتدركه الأبصار وهو يدرك الأبصار»^۳ منافات خواهند داشت؛ يا حديثى كه خلقت آسمانها و زمين را در هفت روز مى داند، با آيه «اللّه الذى خلق السموات والأرض وما بينهما فى ستّة أيام»^۴ معارض خواهد بود.
ج) علوّ مضمون: ممكن است مضمون حديثْ چنان بلند باشد كه صدور آن از غير معصوم، ناممكن شمرده شود؛ چنانكه بهترين دليل بر قطعىّ الصدور بودن قرآن، همان علوّ مضمون و اعجاز معنوى آن است. روايات كه مرتبه نازله قرآن هستند، از نور و بلندى مضمون برخوردارند. همچنانكه ابن ابى الحديد، نهج البلاغه را به دليل قرائن مضمونى، مسلّم الصدور مى شناسند و اهل ترديد را نكوهش مى كند.
به عبارت ديگر، جهان با نظام شگفت انگيزش، آيينه جمال و جلال الهى است. همانطور كه قرآن آيينه علم و قدرت بى چون حضرت بارى و آسمانى بودن شخصيت بزرگوار نبى اكرم(ص) است. آثار و گفتار اين آسمانيانِ روى زمين نيز، آيينه جمال و جلال حضرت حق و قرآن خواهد بود. همانگونه كه از مطالعه كتاب تكوين و تشريع، به قدرت و عظمت