در هر حال، اغلب آنچه آورده ايم، قطعىّ الصدور هستند، ولى در مورد بقيّه، چنين ادّعايى نمى توان كرد. از آغاز اين كار هم بنده مى دانستم كه انسان غير معصوم، اشتباه و نقص دارد، و لذا با خداى خودم عهد كردم كه اگر كسى اشتباهى از من بگيرد و من قانع شوم، حتماً آن را رفع كنم (و اين مطلب را وقتى پيش نويس نهج السعادة را به مرحوم علّامه امينى عرضه مى كردم، به ايشان گفتم و ايشان هم دعا كردند)؛ فرقى نمى كند كه ايراد كننده چه كسى و در چه مقامى باشد. خلاصه اينكه آرزو و هدف من هميشه اين بوده كه براى اهل بيت(ع)، زَين باشم، نه شَين.
علوم حديث : در مورد آخرين مجلّد، كه اشعار حضرت است…
استاد محمودى: اشعارى كه سروده و ابداع خود حضرت باشند، در نهايت قلّت اند. بنده تلاشم در اين كتاب، آن بوده كه همه اشعارى را كه از آن حضرت شنيده شده ـ چه اشعار خودشان و چه اشعارى كه ايشان به آنها تمثّل كرده اند ـ، همه را ياد كنم و اسناد و مصادر آنها را بياورم. إن شاء الله وقتى اين كتاب به دست اهل فن برسد، مقدارى از مشكلات ابيات منسوب به حضرت، حل مى شود و ديگر خيلى از نظم ها روشن مى شود كه آيا انشاى خود حضرت است، يا به عنوان مثال و شاهد، در سخنان خود آورده اند.
برخى از ابيات را حضرت براى تفهيم مطلب به مستمع، از ديگران نقل كرده اند كه يا نام شاعر در كلام ايشان هست، و يا راوى به مشهور بودن آن بيت (از شاعر اصلى) اشاره مى كند، و يا ما مصدر آن را از متون و دواوين كهن قرون متقدّم، پيدا كرده ايم و نشان داده ايم. در كنار اينها، ابياتى هم هست كه از خود حضرت است. در گذشته، بعضى همه اين اشعار را در هم آميخته اند و به حضرت، نسبت داده اند.
