خودشان مى شود اثبات كرد كه عزادارى بر امام حسين(ع)، حتّى قبل از ولادت آن حضرت هم وجود داشته است.
يك روز به علّامه امينى ـ مِؤلّف الغدير ـ عرض كردم كه مى خواهم تمام اشعارى را كه در تعزيت و سوگوارى امام حسين(ع) سروده شده، قرن به قرن، جمع آورى كنم. ايشان فرمودند كار بسيار خوبى است و بر شما باد كه برويد به حِلّه؛ آنجا ديوان شعرا بسيار در دسترس است و به اين هدف شما كمك مى كند.
از آغاز اين تحقيق، بر من روشن شد كه اشاره به عزادارى بر امام حسين(ع) در كتابهاى محدّثان و مورّخان اهل سنّت، خيلى زياد است؛ امّا بيشتر آنها چاپ نشده و شايد علّت چاپ نشدن آنها هم همين باشد كه اين مطالب به دست كسى نيفتد. بعضى از اين كتابها پس از آن تاريخ به چاپ رسيد و بعضى ها را هم خودم چاپ كردم.
در اين كتاب، روايات زيادى را ذكر كرده ام كه نشان مى دهد از روزى كه حضرت زهرا(س) به امام حسين(ع) باردار بودند، رسول اكرم(ص) خبر شهادت ايشان را دادند و گريه هم كردند؛ روز ولادتشان هم خبر دادند و گريستند؛ و تا در قيد حيات بودند، بارها از شهادت او خبر دادند و گريه كردند. اين روايات، به اسانيد مختلف، از خود اهل سنّت رسيده است.
پس از اخبار رسول خدا(ص) و سوگوارى ايشان، رواياتى از اميرالمؤمنين(ع) و امام حسن(ع) آورده ام. بعد، از خود امام حسين(ع) خبر شهادتشان را وگريستن امام سجّاد(ع) را آورده ام… و به همين ترتيب تا امام صادق(ع) ـ كه تا اينجا غالباً از كتب آنهاست ـ و تا امام عسكرى(ع). بعد از اين احاديث، به اصل مقتل پرداختم و جاى اشعار شعراى شيعى در سوگ سيدالشهدا را هم در قسمت انتهايى كتاب در نظر گرفتم (كه اشعار هم ترتيب تاريخى دارند). با اتمام كتاب متوجّه شدم كه فقط مقتل نيست، بلكه يك كتاب تاريخ يا سيره هم مى تواند باشد.