(م148ق) این حدیث را حدود یک قرن قبل از تولد امام عصر (سال 255ق) برای ابو بصیر خوانده‌اند.

نتیجه

آن که در متون اصیل و کهن اسلامی شاهدی بر وجود کنیه «ابو صالح» برای امام عصر مشاهده نمی‌شود و روایت امام صادق نیز که مستند عده‌ای بر این ادعا بوده، نمی‌تواند شاهد و مدرکی برای انتساب این کنیه به شمار آید. البته واضح است که آنچه نقل شد، هیچ منافاتی با توسل و استغاثه به امام عصر در مشکلات و گرفتاری‌ها ندارد؛ شیوه‌ای که سیره عالمان و بزرگان شیعه نیز بوده‌ و هست.

کتابنامه

_ إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات‏، شیخ محمد بن حسن‏ حر عاملی(م1104ق‏)، بیروت‏: اعلمی، اول، 1425ق‏.
_ الأمالی، صدوق ابن بابویه، محمد بن علی‏(م 381ق‏)، تهران‏: كتابچی‏، ششم‏، 1376ش‏.
_ الأمالی، محمد بن محمد المفید، (م413ق‏)، تحقیق: استاد ولی، حسین و غفاری علی اكبر، قم‏: كنگره شیخ مفید، اول، 1413ق‏.
_ التحریر الطاووسی، حسن بن زین الدین صاحب المعالم(م1011ق)، تحقیق: السید محمد حسن الترحیمی، بیروت: موسسة الاعلمی للمطبوعات، 1408ق.
_ الخصال‏، محمد بن علی‏ ابن بابویه، (م381ق‏)، تحقیق: علی اكبر غفاری، قم‏: جامعه مدرسین‏، اول، 1362ش.
_ الذریعة الی تصانیف الشیعة، آقا بزرگ تهرانی(م 1389ق)، بیروت: دار الأضواء، دوم،
1403ق.
_ الرجال(لابن داود)، الحلی، حسن بن علیّ بن داود، (زنده در 707ق)، تحقیق: محمدصادق بحرالعلوم، تهران‏: ‏دانشگاه تهران‏، اول، 1342ش‏.
_ الرسائل الرجالیة، ابو المعالی محمد بن محمد ابراهیم الكلباسی(م1315ق)، تحقیق: محمدحسین الدرایتی، قم: دار الحدیث، اول، 1422ق/1380ش.
_ إلزام الناصب فی إثبات الحجة الغائب علیه السلام‏، علی یزدی حایری‏، (م 1323ق)‏ تحقیق: علی عاشور، ‏ بیروت‏: مؤسسة الأعلمی‏، اول، 1422ق‏.