تو خراجت را پرداخت کرده و پروردگارت را اطاعت کردهای و امامت را خشنود ساختهای؛ همچون فردی نیکوکار، پرهیزگار و نجیب. پس خداوند گناهان تو را بیامرزد، کوشش تو را قبول کند و عاقبت تو را نیکو گرداند.
6 . عملکرد مدیر و کارگزار دیگری^۱ که به نام او تصریح نشده مورد تحسین او واقع میشود که:
إِنَّكَ مِمَّنْ أَسْتَظْهِرُ بِهِ عَلَی إِقَامَةِ الدِّینِ وَ أَقْمَعُ بِهِ نَخْوَةَ الْأَثِیمِ وَ أَسُدُّ بِهِ لَهَاةَ الثَّغْرِ الْمَخُوفِ؛^۲.
تو از كسانی هستی كه من برای به پاداشتن دین از آنها كمک می‏گیرم، سركشی و تكبر گناهكاران را به وسیله آنان درهم می‏كوبم، و مرزهایی را كه در معرض خطر قرار دارد، به وسیله آنها حفظ می‏كنم.
اقتدا به سیره علوی، حاکم اسلامی را بر آن می‌دارد که «تشویق و قدردانی از افراد را با محاسبه‌ای دقیق و بر اساس کار و لیاقت اشخاص به عمل آورد و از دخالت دادن مقام و موقعیت، بزرگی و کوچکی، شهرت و گمنامی، ثروت و فقر و... . خودداری نماید».^۳ این نکته مورد تأکید امیرمؤمنان در سیاست نامهاش به مالک است که:
لایَدْعُوَنَّكَ شَرَفُ امْرِئٍ إِلَی أَنْ تُعْظِمَ مِنْ بَلَائِهِ مَا كَانَ صَغِیراً وَ لَا ضَعَةُ امْرِئٍ إِلَی أَنْ تَسْتَصْغِرَ مِنْ بَلَائِهِ مَا كَانَ عَظِیماً؛^۴.
شرافت و آبروی كسی موجب این نشود كه كار كوچكش را بزرگ بشماری. و
همچنین حقارت و كوچكی كسی موجب نگردد كه خدمت پر ارجش را كوچک به حساب آوری.
و این مفهوم واقعی عدالت در حاکمیت است؛ «بدترین و مضرترین نوع حقّ‌کشی این است که حاکم، حق را با اشخاص بشناسد و نه اشخاص را با حقّ. و بهترین نوع ترویج آن حقّ، این است که حقّ و ارزش واقعی را معیار ارزش‌گذاری بگیرد که در دراز مدت، حق و فضیلت حاکم می‌شود و شخصیت‌های کاذب منزوی شده و شخصیت‌های واقعی و