هر کس بمیرد و مولایی نداشته باشد، اموال آن شخص جزو انفال بوده و به امام اختصاص دارد.^۱.
فخر رازی، بدون توجه به سبب، نوشته است:
انفال شامل غنائم و غیر غنائم می‌شود.^۲.
در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است:
انفال اموالی است که از دار الحرب به دست آید و زمینی که صاحبانش آن را تخلیه کنند. همچنین میراث کسی که وارث ندارد و زمینی که به دست حکام باشد، بیشه‌ها، بیابان‌ها، اراضی بایر، قله کوه‌ها، مراتع، جنگل‌ها و...^۳.
بررسی واژه نفل این معنای عام را تأیید می‌کند؛ چنان که صاحب مقاییس می‌نویسد:
اصلٌ صحیحٌ یدلّ علی عطاء و إعطاء.^۴.

صاحب تهذیب نوشته است:
النفل ما کان زیادة علی الأصل...^۵.
فیومی نوشته است:
و منه النافلة فی الصلاة لأنها زیادة علی الفریضة.^۶.
نمونه دیگر، ابن كثیر با استفاده از روایات سبب نزول آیه: «و ما كان الله
لیضیع إیمانكم»،^۷ ایمان را به «صلاة» تفسیر كرده است؛ چون یهود از تغییر قبله
سوء استفاده‌های سیاسی كردند و میان مسلمانان شبهه و تردید ایجاد كردند و گفتند
پس حكم كسانی كه به سوی بیت‌المقدس نماز می‌خواندند و قبل از تغییر قبله از دنیا رفتند، چیست؟ آیه: «و ما كان الله لیضیع إیمانكم» نازل شد. پس ایمان در این جا به معنای نماز است.^۸