«و إذ أخذ الله میثاق الذین أوتوا الكتاب لتبیّننّه للناس و لا تكتمونه».^۱
اما جمعی از یهود از كتمان و تحریف آیات كتب آسمانی خویش بسیار شاد و مسرور بودند و دوست داشتند مردم آنان را به عنوان عالم و دانشمند ستایش كنند. آیه بعد در مقام پاسخ‌گویی به پندار غلط آنان است.
تعبیر «بمفازه من العذاب» نیز گواه آن است كه گروه مورد بحث، با صرف نظر از «شادمانی و علاقه به ستایش»، به خاطر اعمالشان، مستحق عذاب بوده‌اند؛ ولی با سرمستی و خوشی خود را از عذاب الهی، ایمن دانسته‌اند. خداوند می‌فرماید: این دلخوشی‌ها و سر مستی‌ها مانع عذاب آنان نیست. «مفازه» در لغت از ماده فوز به معنای نجات است؛^۲ یعنی نجات و رهایی از عذابی كه گرفتار آن خواهند بود.

فهم نادرست از آیه، ریشه در بی توجهی به سیاق آیات از یک سو و تصور عمومیت در تعبیر «ما أتوا» از سوی دیگر است. روایت سبب نزول از واقعیتی پنهان _ كه از عهده ظاهر آیه بر نیاید و فهم درست آن منوط به دانستن آن باشد _ پرده بر نداشته است.
فضل عباس ذیل این‌ آیه ‌نوشته ‌است:
‌بیشترین خطا در باره اسباب نزول اهمال در سیاق آیات است.^۳.
بدیهی است، آیه فوق مخصوص یهود یا منافقین صدر اسلام نیست، بلكه همه افرادی كه در همه عصرها و زمان‌ها، از عمل زشت خود شادمان می‌شوند و مردم را تحریک می‌كنند تا آنان را مورد تقدیر و ستایش خود قرار دهند، همگی مشمول این آیه هستند.^۴
عبدالمنعم نمر می‌نویسد:
معلوم است كه این آیه هم بر منافقان و یهود تطبیق می‌شود و هم بر همه انسان‌هایی كه موضعی مشابه آنان داشتند. آیه در واقع یكی از امراض مهم اجتماع را درمان كرده است: اولاً، نشان می‌دهد كه خداوند متعال در هیچ برهه‌ای از زمان پیامبرش را رها نكرده است و ثانیاً، این آیه نمونه‌ای است برای كسانی كه دیگران را با اخباردروغ فریب می‌دهند و آنان را به فساد می‌كشانند و منحرف می‌كنند تا مورد مدح و ستایش نویسندگان واقع شوند.^۵.