دو. حرف ربط «هم ... هم»، براى بيان اشتراك
مبغضش هم منافق و هم شقى است. (ص5)
شيعه را هم مدرسه بوده و هم مدرّس، و هم فقيه، وهم فقه بوده است. (ص41)
3. حروف ندا
در كتاب نقض، براى منادا از نشانههاى «اى» پيش از اسم و «الف» در آخر اسم، استفاده شده است، كه بيشترين كاربرد با «اى» است.
الف. منادا با «اى»
بدان اى برادر! كه در اين فصل كه ايراد كرده است. بر اين وجه كه نوشته آمد، طبع را ملالتى پديد آمد. (ص185)
اى سبحان اللَّه! جماعتى مقريان متديّنِ عارف، سالها از سرِ علم و ديانت در كتاب خداى تعالى رنج برده و استخراجِ معانى كرده از حروف و كلمات و وقوف. مسلمانان، ايشان را به كدام حجّت، كافر دانند؟ (ص525)
مىگفت: اى مسلمانان ! از من چه خيانت ديدهايد؟ نه شما مرا به خلافت بنشاندهايد و بر من بيعت بستدهايد. اى طلحه! اى زبير! اى عبد الرحمان! اى فلان و فلان! البتّه التفات نكردند. (ص363)
ب. منادا با نشانه «الف» در پايان «اسم»
بارخدايا! توفيق ده تا از عهده گفته به درآييم و قول و قلم، الّا به صواب نگردانيم. (ص531)
بارخدايا! تو قدرتِ موجبه و ادراك بيافرين تا برادرانِ سنّى من اين معنى بدانند و بشنوند تا معترض نبودى در صورت. (ص8)
4. نشانه مفعول
نشانه مفعول، حرف «را» است كه به دنبال مفعول مىآيد. در كتاب نقض، مفعول بدون نشانه «را» نيز آمده است.
