تعريف جمله‏

جمله در دستورهاى سنّتى و جديد، به گونه‏هاى زير توصيف شده است:
جمله، صورتى است از زبان كه داراى آهنگى خاص و درنگى پايانى و معنايى كلّى باشد و در ساختمان صورت زبانىِ وسيع‏ترى به كار نرود.^۱
جمله، به واحدى از زبان گفته مى‏شود كه از يك يا چند گروه ساخته شده باشد و به دو قسمت نهاد و گزاره، بخش‏پذير باشد. جمله، ممكن است مستقل باشد يا وابسته.^۲
جمله، يك يا مجموع چند كلمه است كه بر روى هم، پيام كاملى را از گوينده به شنونده برساند.^۳
جمله، عمده‏ترين واحد نحوى است.^۴
جمله، مجموعه‏اى منطقى و نظام‏يافته از واژه‏هاست كه انديشه‏ها، خواست‏ها، عواطف و احساس‏هاى ما را نشان مى‏دهد.^۵
هرگاه چند كلمه با يكديگر مركّب شوند و ميان آنها اسناد باشد آن را: جمله (گفتار) گويند و در صورتى كه جمله چنان باشد كه براى شنونده، مفيد باشد و اگر گوينده خاموش شود، شنونده در انتظار نماند، آن را كلام و سخن يا جمله تام نامند.^۶
ما از حاصل اين تعاريف و تقسيم‏بندى‏ها، پايه را بر نظر دكتر فرشيدورد قرار داديم.