1. است
از فعل «است» براى ساخت فعل ماضى نقلى استفاده شده است.
اين سوره، به مكّه منزل بوده است. (ص 279)
عبد الجبّار مفيد رحمه اللَّه عليه، بيعت سقيفه را منكر بوده است. (ص288)
2. بود و مشتقّات آن
از فعل «بود» و مشتقّات آن در ساخت دو زمان استفاده شده است:
الف. با صرف آن در ماضى ساده، براى ساخت ماضى بعيد
مىبايست كه مصنّف نوناصبى از براى حرمت مهاجر و انصار، اين فصل را انكار نكرده بودى و بر ايشان تشنيع نزده بودى. (ص350)
روزى خرما آورده بودند تا رسول بر فقرا خرج كند. (ص620)
ب. با استفاده از بن مضارع «باش»، براى ساخت ماضى التزامى
خواجه ناصبى خوانده باشد و شنوده كه در عهدِ خلافت بو بكر، بو هريره سوار بر استرى بر درِ سراى عايشه صدّيقه بگذشت. (ص629)
دانيم كه اين كلمه، روزِ حربِ جمل گفته باشند يا در حرب صفّين. (ص175)
3. خواست
از صرف مضارع اين كلمه براى ساخت فعل مستقبل، استفاده مىشود.
چون خواهد كه اين لفظ اجرا كند و اين تقرير، مقرّر و مقنّن گردانَد. (ص8)
گفته بودى كه: اى على! جماعتى خواهند باشند. (ص12)
4. شد
براى ساخت فعل مجهول، در زمانهاى مختلف، استفاده مىشود.
چنان كه در فصلِ اوّل بيان كرده شد. (ص257)
اعتقاد اين است كه گفته شد در اين معنى. (ص456)
