الف. جمع با «ان»
اين نشانه در كنار جمعهاى عربى، پُركاربردترين نشانه جمع در كتاب نقض به حساب مىآيد.
يك. اسامى در زمينههاى گوناگون انسانى
ناصبيان (ص256)؛ مداهنان (ص133)؛ مجبّران (ص256)؛ باطنيان (ص128)؛ زاهدان (ص455)؛ داعيان (ص160)؛ امامان (ص455)؛ مبطلان (ص472)؛ بدويان (ص478)؛ اصحابان (ص463)؛ تعليميان (ص367).
دو. اسمهاى مختوم به «ه» بيان حركت
هر دو را به كرمانشاهان شحنگان اميراسفهسالار بدان بزرگى بكشتند. (ص128)
سه. آوردن «ى» ميانجى براى جمع بستن كلمات مختوم به مصوّت «ا» يا «و»
قياس بايد كرد با آن كه جهودان و ترسايان، اهل لا اله الّا اللَّه اند. (ص183)
مصرّح گفت: «أجعلنا من دون الرّحمن آلهةً يعبدون» كه آيا نكرديم به الف استفهام، يعنى بكرديم جز از خداى خدايانى؟! تا ايشان بپرستند. (ص179)
چهار. جمع بستن كلمات مختوم به «ى»
از پنجاه فرسنگى رى بى خبر است كه ملاحده و تعليميان - كه معرفت خداى از طريق سمع و قول پيغمبر اثبات كنند قلعهاى ساخته بودند نامش مهرين نهاده. (ص344)
قافلهاى كه از سفر حجاز بازگشت با عدّت و آلت و برگ و ساز، همه حنيفيان نيكواعتقاد و سنّيان عدلى نه جبرى اند. (ص344)
نفى و تبرّا از آن و از ايشان در كتب اصوليان اثنى عشريه، ظاهر است. (ص3)
مفتيانِ متديّن و مُقريانِ عارف را مساوى گفته و نوشته. (ص5)
ب. جمع با «ها»
كاربرد اين نشانه، در مقايسه با «ان»، بسيار محدود است و در موارد زير به كار رفته است:
