د. اسم‏هاى معرفه به وسيله صفت اشاره‏

اين برادر بايد كه فاعل و مخيّر باشد. (ص‏8)
اين مصنّف، از خود حكايت كرده است. (ص 462)

ه . اسم‏هاى معرفه به وسيله مضافٌ اليه‏

فرزندان زهرا و نايبان مرتضى، راسخان علم، مفتيان احكام شريعت و متولّيان دين بوده‏اند. (ص‏343)

و. اسم‏هاى معرفه به وسيله صفت بيانى‏

جماعتى مقريان متديّنِ عارف، سال‏ها از سرِ علم و ديانت در كتاب خداى تعالى رنج برده و استخراجِ معانى‏كرده از حروف و كلمات و وقوف، مسلمانان ايشان را به كدام حجّتْ كافر دانند؟ (ص‏525)
اين نامنصف دروغگو را تاريخ، فراموش نبايد كردن. (ص‏268)
آن را بعض فضائح الروافض نام نهاده‏اند و در محافل كبار و حضورِ صغار، بر طريقِ تشنيع مى‏خوانند و مردمِ عامِ غافل، از استماعِ آن دعاوىِ بى بيّنت و معانى، متحيّر مى‏مانند. (ص‏2)

ز. اسمى كه در جمله پيرو همراه «ى» و پيش از «كه» مى‏آيد و جمله پايه در باره آن خبر مى‏دهد

هر تيغى كه خواهى مى‏گير، در اين منازعتى نيست. (ص‏528)
اسامى جماعتى معتقدان و معتمدان با گروهى كه به فلسفه و زندقه منسوب بوده‏اند، برابر كرده و در يك سلك كشيده‏اند. (ص‏185)

2. نكره (ناشناس)

اسمى است كه براى شنونده يا گوينده، ناشناخته باشد. اسم‏هاى نكره در كتاب نقض، با نشانه‏هاى زير به كار رفته‏اند:

1. معرفه (شناس)

اسمى است كه براى مخاطب يا خواننده، شناخته و آشنا باشد. اسم‏هاى معرفه در كتاب نقض، به گونه‏هاى زير وجود دارد:

الف. اسم‏هاى خاص‏

اللَّه اكبر گفتن، نشانه دوستى جبرئيل و حسين و جعفر است. (ص‏562)
روز اُحد كه بوبكر و عمر و همه صحابه به هزيمت شدند و رسول را تنها رها كردند اگر مصنّف، دعوىِ علمِ تواريخ مى‏كند، بايد داند كه على كه بود و چه كرد و كجا بود؟ (ص‏168)
تبصره: گاهى اسم‏هاى خاص، با احترام يا توضيح و معرفى بيشتر، با صفت همراه هستند.
شيعه گويند: على مرتضى و آلش ائمّه هدى هريك بهترند از يك فرشته، به دليل و حجّت. (ص‏521)
وقتى يزيدِ خمّير را خواهد، و وقتى وليدِ پليد را خواهد، و وقتى مروانِ سست‏ايمان را. (ص‏266)

ب. اسم‏هاى معرفه به عهد ذهنى يا حضورى‏

سلطان بگريست و شاعر را سيم و خلعت فرمود. (ص‏120)
امّا خواجه را چون عداوت پسر بوطالب پيش آيد، چنين تاريخ‏ها فراموش كند. (ص‏112)

ج. اسم‏هاى معرفه به عهد ذكرى‏

خواجه نوسنّى را مى‏بايد كه صحّت اين دعوى بداند بايد كه كتاب مراسم الدين فى مراسم اليقين طلب كند كه امير امام عبّادى رحمه اللَّه عليه جمع كرده است در اخبار، و اين خبر، بدين اسناد ببيند و بخواند از آن امام اصحاب سنّت تا عجبش نيايد. (ص‏522)
گويد: وقتى ناصبيى مجبّر قاضى بوتراب بن رُؤبة القزوينى را گفت: خواجه! ما شما را كافر دانيم، شيخ جواب داد كه: اى مرد! از آبه تا به ساوه هم چندان راه است. (ص 237)