هرگاه خداوند براى بنده‌اى بدى‌اى اراده كند، در قلبش نقطه‌اى سياه مى‌اندازد كه گوش دلش را مى‌بندد و شيطانى را وكيل مى‌كند تا گمراهش كند. سپس آن حضرت اين آيه را تلاوت فرمودند:(هركه را خداوند بخواهد كه هدايت شود، سينه‌اش را براى اسلام مى‌گشايد و هر كه را بخواهد به حال گمراهى واگذارد، سينه‌اش را تنگ و بسته مى‌گرداند؛ گويى مى‌خواهد از زمين بر فراز آسمان رود).
بديهى است شخص با ترك علم، خود را به هلاكت مى‌اندازد و براى نجات از هلاكت مى‌بايد خود را از نادانى خارج كند.

2. عصيان

لاَ يَعْتَصِمُ بِهِ مَنْ عَصَاهُ وَ لاَ يَجِد الْهَارِبُ مِنَ اللهِ عَزَّوَجَلَّ مَهْرَبآ.^۱ خداوند كسى را كه گناه كند، از بدى نگه نمى‌دارد. و كسى كه از خداوند فرار كند، پناهگاهى نمى‌يابد.
گناه كردن و نافرمانى خداوند متعال، موجب دورى از خداوند مى‌شود و كسى كه از خداوند دور شود، به‌راحتى نافرمانى مى‌كند. پس بندگان الهى لازم است به‌سوى مولايشان قدم بردارند و در تقرّب به او از همديگر سبقت بگيرند و از خداوند بخواهند كه اسباب تقرّب به‌سويش را برايشان فراهم آورد.
حضرت صادق علیه السلام در دعاى حضور ماه رمضان مى‌فرمايد :
اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي عَمَلاً يَفْتَحُ لِي بَابَ كُلِّ يَقِينٍ... وَ عِصْمَةً تَحُولُ بَيْنِي وَ بَيْنَ الذُّنُوبِ.^۲بار خدايا براى من عملى را كه درهاى هر يقينى را برايم بگشايد... و امساكى را كه ميان من و گناهان فاصله بيندازد، روزى كن.
در دعاهاى شب جمعه، حضرت زين العابدين علیه السلام مى‌فرمايد :
وَ هَبْ لِي عِصْمَةً تُدْنِينِي مِنْ خَشْيتِکْ.^۳