بگذريم، مطالب كتاب او كه به عنوان اعتراض و نقطه‏ضعف مذهب شيعه و به قول او «روافض» مطرح شده، از پنج گونه خارج نيست:
يكم. مطالب بى‏اساس و دروغ و مجعول كه ظاهراً با علم به اين كه خلاف واقع است، مطرح شده، مانند نقل روايتى به اين مضمون از امير مؤمنان عليه السلام كه بر منبر كوفه فرمود: ألا انّ خير هذه الاُمّة بعد نبيّها أبو بكر ثم عمر.
پاسخ اين قبيل دروغ‏ها بسيار واضح است. مثلاً صاحب كتاب نقض در همين موردى كه ياد شد، مى‏نويسد:
امّا اين كلمات كه به دروغ به امير المؤمنين نسبت داده است، حاشا كه امير المؤمنين با وفور عصمت و كثرت علم و دانش مانند اين سخن گويد ... . ^۱
دوم. مطالبى هستند كه در برخى كتاب‏هاى شيعه و يا در برخى روايات منقوله در كتاب‏هاى شيعه مطرح شده‏اند؛ امّا اين طور نيست كه همه دانشمندان شيعه، آن را پذيرفته باشند.
پاسخ اين گونه مطالب نيز روشن است؛ زيرا در مباحثه و مناظره ميان دو مذهب فقط مى‏توان آنچه را كه اهل هر مذهب به عنوان يكى از مسلّمات آن پذيرفته‏اند، مورد اعتراض و گفتگو قرار داد، نه نظريات شخصى برخى از افراد را كه غالب دانشمندان آن مذهب آن را قبول ندارند!
و صاحب كتاب نقض، احياناً به اين بيان هم بسنده كرده كه:
آنچه مى‏گويى خبر واحدى است كه در برخى كتاب‏هاى ما روايت شده و حديث واحد لا يوجب علماً و لا عملاً.
سوم. مطالبى كه نسبت آن به مكتب شيعه صحيح است، امّا صاحب كتاب بعض فضائخ الروافض، پيرايه بى‏اساسى به آن چسبانده و اعتراض كرده است، مانند اين كه مى‏گويد: شيعه پس از سلام نماز، سه بار دست‏ها را بر زانو مى‏زند، به دشمنىِ‏سه خليفه ابو بكر و عمر و عثمان.