- تعذيبِ خاص ابو بكر

ادّعا شده كه امام صادق عليه السلام آيات (فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أحَدٌ * وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أحَدٌ)^۱ را در شأن ابو بكر دانسته است. رازى در جواب اين ادّعا، با استناد به عدم وجود چنين نقلى در منابع اماميه، تعارض مفهوم آيه با عملكرد ابو بكر و تنافى آن با سياق آيات پيشين و پسين چنين گفته است:
اين نقل بر اين وجه، در هيچ كتابى از كتبِ اصوليان شيعت مسطور نيست و صادق عليه السلام از آن بزرگوارتر است كه تفسيرِ قرآن خطا گويد و از آن عالم‏تر است كه سبب نزول هر آيت نداند و اكنون بداند كه اين آيت از سوره الفجر است كه بارى تعالى گويد: (كَلاّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتيمَ) و اين نه صفتِ بو بكر است و آن كه گفت (وَ تَأْكُلُونَ الترَُّاثَ أَكْلاً لَّمًّا) اين هم نه صفتِ بو بكر است كه او هم مقتصد و قانع بوده است در نفقه. آن كه گفت: (وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا) اين هم نه صفتِ بو بكر است كه نه مذهب خواجه است كه از موروث و مكتسبِ او گليمى بماند. پس اين آيت وعيد است در عقوبتِ آن جماعت كه اين صفات دارند.^۲

- بشارت انبياى پيشين به ولايت و امامت على عليه السلام‏

ادّعا شده كه شيعه، آياتى را كه سبب نزول آن، چيز ديگرى بوده، از روى هواى نفس در شأن على عليه السلام تفسير كرده است.^۳ مؤلّف بعض فضائح الروافض، در اثبات ادّعاى خود، بدون ارجاع به منبعى از كتب شيعه به نزول آيه (وَ سْئَلْ مَنْ أرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنا)^۴ در ولايت و امامت على عليه السلام و فرزندان وى مثال زده است كه مطابق اين شأن نزول، پيغمبران پيشين، مبشّران امامت على عليه السلام بودند؛ ولى پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله در ابلاغ آن سستى مى‏كرد و امامتِ على عليه السلام را پنهان مى‏داشت تا روز غدير به لسان تهديد، آيه