رازى در پاسخ به اين ادّعا بر اين رأى است كه بدون ترديد در مذهب شيعه، اين چهار سوره، به صورت و به معنى دو سوره است؛ امّا اين كه شيعيان اين سوره‏ها را در نماز نمى‏خوانند، دروغى محض است كه هم در فرايض و هم در نوافل خوانند؛ امّا فاصله نكنند به تسميه كه هر دو به حكم يك سوره است؛ امّا در جامع امير المؤمنين و در جامع مرتضى علم الهدى، به قاعده چهار سوره نوشته كه كتابت ديگر است و قرائت ديگر. دليل بر اين آن است كه به اتفاق قُرّاء و علما و فقها، سوره انفال و توبه يكى است و در قرآن، دو نويسند فاصله به سرخى و شرح آيات ظاهر است كه اين هر دو، يك سوره است و در روايت نبوى هم آمده است. پس هم روايت درست است و هم قول قُرّاء و علما حقيقتاً.^۱

د. قصص قرآنى

يكى از ويژگى‏هاى نقض، بهره‏مندى از داستان‏هاى قرآنى در مجادلات كلامى و پاسخ به اشكالاتى است كه نويسنده بعض فضائح الروافض، عليه شيعه اصوليه و سيره امامان معصوم عليهم السلام مطرح كرده است.^۲ استنادات و شواهد وى به گزاره‏هاى داستانى قرآنى، نشانه احاطه وى بر اين بخش از قرآن است. نمونه‏هاى موجود در نقض، بيانگر آگاهى‏هاى خوبى از داستان‏هاى قرآنى عهد نزول و قصص پيشين داشته است و در لابه لاى مباحث خود به آنها پرداخته است. البته كشف ملاكات وى در استناد به داستان‏هاى قرآنى در مجادلات كلامى و تاريخى او با صاحب بعض فضائح الروافض، نيازمند دقّت و تأمّل است. اينك نمونه‏هايى را گزارش مى‏كنيم.

يك. راز مواجهه نرم امامان شيعه با مخالفان‏

رازى در تبيين راز مواجهه نرم امام صادق عليه السلام با منصور دوانيقى، به داستان برخورد موسى عليه السلام با فرعون، ياد شده در آيات (قالَ ألَمْ نُرَبِّكَ فينا وَليداً وَ لَبِثْتَ فينا مِنْ عُمُرِكَ سِنينَ