ديگر معتقدند كه اسم دو كوه است در شام به قرينه طور سينين.۱ رازى، افزون بر اين، به آراى برخى از اهل سنّت در تأويل آيه استناد كرده است كه تأويلى مخالف ادّعاى ياد شده گفتهاند. از جمله، شيخ عبد الوهّاب حنفى گفته است كه مراد از (التِّينِ) ابو بكر است، مراد از (الزَّيتُونِ)، عمر بن خطّاب (طُورِ سِينِينَ)همان عثمان است و (وَ هَذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ) على عليه السلام.۲
رازى در ادامه گفته است:
اگر اين همه گفتهاند روا و مجوز باشد در حقّ بو بكر و عمر و عثمان، اگر مصنّفى در كتابى آورده باشد كه مراد از تين، سوگند به محمّد مصطفى صلى اللَّه عليه و آله كه خاتم انبيا است، زيتون، سوگند به على عليه السلام كه سيّد اوصياست، خواجه ناصبى را غريب و بديع نبايد شناختن و قبول بايد كردن؛ امّا خواجه ناصبى را هر جملهاى با كار راست باشد الّا جملهاى كه على در ميان آن باشد و گر چه بعد از عثمان باشد.۳
دو. گمراه كنندگان امّت و غاصبان حقّ على عليه السلام
مطابق ادّعاى نگارنده بعض فضائح الروافض، آيه (وَ قالَ الَّذينَ كَفَرُوا رَبَّنا أرِنا الَّذَيْنِ أضَلاّنا مِنَ الْجِنِّ وَ اْلإِنْسِ نَجْعَلْهُما تَحْتَ أقْدامِنا لِيَكُونا مِنَ اْلأَسْفَلينَ)،۴در تفسير على بن ابراهيم قمّى، بر غاصبان خلافت امام على عليه السلام تأويل شده است كه بناى خلافت به ظلم ايشان نهادند و به سبب غصب حقّ على عليه السلام اهل دوزخ شدند. رازى در نقد خود، ضمن اين كه اين سخن را بهتان، قول زور و كذب شمرده، مفاد آن را از چند جهت مخدوش دانسته است:
يكى آن كه از اوّلِ آيتْ معلوم است كه بارى تعالى از كافران حكايت مىكند... (وَ قالَ الَّذينَ كَفَرُوا رَبَّنا أرِنا...): در دوزخ گويند آنها كه به دنيا كافر بوده باشند: (ربنا): پروردگار ما، (أرنا): بما نما، (الذين): آن دو
