تقديم مى‏دهد و مى‏گويد: (سَنَفْرُغُ لَكُمْ أيُّهَ الثَّقَلانِ)^۱ و به ديگر موضع مى‏گويد: (قُلْ اُوحِيَ إلَيَّ أنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقالُوا إنّا سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً * يَهْدى إلَى الرُّشْدِ فَآمَنّا بِهِ وَ لَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنا أحَدًا)^۲ و به دگر موضع مى‏گويد: (يا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ اْلإِنْسِ أ لَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آياتى وَ يُنْذِرُونَكُمْ لِقاءَ يَوْمِكُمْ هذا قالُوا شَهِدْنا عَلى‏ أنْفُسِنا وَ غَرَّتْهُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا وَ شَهِدُوا عَلى‏ أنْفُسِهِمْ أنَّهُمْ كانُوا كافِرينَ)^۳ و اين خطاب به قيامت باشد و همه دلالت است بر آن كه ايشان مكلف‏اند و محمّد مصطفى، رسول است از سوى خدا بديشان و چون مكلّف باشند، مخيّر باشند و از ايشان هم مؤمن باشد و هم كافر و هم مقر و منكر.^۴
رازى، مبتنى بر اثبات تكليف جنّيان، ادّعاى جهاد امام على عليه السلام را با جنّيان، امرى ممكن و ثابت دانسته است و سخن صاحب بعض فضائح الروافض را كه آن را منكر شده چنين گفته است:
و چون كتاب و شمشير به هم آمده است چون [جنّيان‏] صلاحيتِ كتاب دارند، صلاحيت شمشير و جهاد هم دارند و هر دو بر يك حد باشند و اگر سليمان عليه السلام و وزيرش آصف روا باشد كه بر ايشان حاكم باشند، مصطفى صلى اللَّه عليه و آله بهتر است از سليمان عليه السلام و مرتضى عليه السلام بهتر از آصف و قرآن مجيد از آن حكايت كرد و گفت: (وَالشَّياطِينَ كُلَّ بَنَّاءٍ وَ غَوَّاصٍ وَ ءَاخَرِينَ مُقَرَّنِينَ فىِ الْأَصْفَاد).^۵ پس اگر روا باشد كه سليمان عليه السلام ايشان را محبوس كند، روا بايد داشتن كه على عليه السلام با ايشان جهاد كند و اگر مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و مرتضى عليه السلام به قرآن و شمشير بر ايشان حكم كنند، روا باشد و انكار آن به حكم انكار قرآن و شريعت باشد.^۶