او را مالى و حالى باشد، و بئسَ المالُ ماله، و بئسَ الحالُ حاله؛ (يَوْمَ يُحْمى‏ عَلَيْها فى نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوى‏ بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هذا ما كَنَزْتُمْ ِلأَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْنِزُونَ).^۱
همچنين آن جا كه خصم در باره داستان جنگ على عليه السلام با جنّيان سخن مى‏گويد و آن را به سخره مى‏گيرد، مؤلّف نقض، آيات مربوط به تسلّط حضرت سليمان و وزيرش آصف را به مطابقت ذكر مى‏كند و مى‏نويسد:
... و اگر سليمان و وزيرش آصف روا باشد كه بر ايشان حاكم باشند، مصطفى بهتر است از سليمان، و مرتضى بهتر است از آصف ... پس اگر روا باشد كه سليمان ايشان را محبوس كند، روا بايد داشتن كه على با ايشان جهاد كند... .^۲
باز از موارد عديده، پس از بيان ماجراى امام رضا عليه السلام و مأمون عبّاسى - كه از تطبيقات با آيات قرآنى خالى نيست - ، در پايان چنين مى‏آورد:
و چون رضا - عليه السلام - روا ندارد مأمون را كشتن و غدر كردن، و مأمون به تقليدِ بى‏حجّتِ فضلِ سهل روا دارد كه چنان سيّدى را بى‏جُرْم و بى‏گناه زهر دهد و بكشد، در حقِ‏ّ او درست باشد اين آيت: (وَ مَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّدًا فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِدًا فيها) و... .^۳
و ديگر از تطبيق‏هاى قرآنى در نقض، آن جاست كه مؤلّف در توضيح دلايل نرم‏خويى و مجاملتِ امام صادق عليه السلام در برابر ابو جعفر منصور دوانيقى، اين نوع مصلحت‏نگرىِ امام صادق عليه السلام را با تطبيق بر آيات مربوط به مواجهه حضرت موسى با فرعون، قياس مى‏كند و مى‏نويسد:
... امّا آنچه ابوجعفر المنصور صادق را - عليه السلام - تهديد كرد و صادق به مصلحتِ وقت جوابى نرم داد، تا آتشِ غضبِ او بنشيند، پندارم دلالت نباشد بر حقّىِ بوجعفر و نه بر باطلىِ جعفرِ صادق؛ قياس بر قصّه موسى -