اين «فى علىٍّ» مى‏تواند از مجراى تأويل به برداشت‏هاى قرآنى راه يابد و احتجاجى قرآنى را فراهم آورد.
همين جا بى مناسبت نيست كه يادآور شويم تكرار قيد «فى علىّ» در چندين آيه ديگر همچنان محل نزاع شيعه و سنّى بوده است و البته به رغم ادّعاى مؤلّف و محشّى، در برخى تفاسير متعصبانه شيعى، مرزى ميان تنزيل و تأويل به هنگام افزدون قيد «فى علىٍ‏ّ» ديده نمى‏شود. به اين عبارت در ذيل آيه 24 از سوره نحل، از تفسير قمى بنگريد:
(فَالَّذينَ لا يُؤْمِنُونَ بِاْلآخِرَةِ) يعنى أنّهم لا يؤمنون بالرجعة انّها حق (قُلُوبُهُمْ مُنْكِرَةٌ) يعنى أنّها كافرةٌ (وَ هُمْ مُسْتَكْبِرُونَ) يعنى انّهم عن ولاية على مستكبرون (لا جَرَمَ أنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ ما يُسِرُّونَ وَ ما يُعْلِنُونَ إنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرينَ) عن ولاية على و قال نُزلت هذه الآية هكذا: «وَ إذا قيلَ لَهُمْ ما ذا أنْزَلَ رَبُّكُمْ فِى‏ علىٍ قالُوا أساطيرُ اْلأَوَّلينَ» و... .^۱
با توجّه به اين‏كه عبارت اخير نقل راوى (جعفر بن احمد قال حدّثنا عبد الكريم بن عبد الكريم، عن محمّد بن على، عن محمّد بن الفضيل، عن ابى حمزة الثمالى) از ابا جعفر عليه السلام دانسته شده است، مى‏توان درك كرد كه مرزهاى ناپيداى ميان تنزيل و تأويل چگونه در قرون بعدى، محو شده است.
2. مؤلّف نقض، پيرامون آيه (وَعَدَ اللَّهُ الَّذينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فى اْلأَرْضِ) به تفصيل توضيح داده و حوالتى را كه به قول ايشان «مذهب شيعت بر آن معوّل كرده‏اند»، بيان كرده است. اتفاقاً اين مورد، نمونه بسيار گويايى است كه توانِ يك مفسّر در تأويل يك آيه و حلّ آن در سيستم اعتقادى خود را مى‏رساند.
از آن جا كه مؤلّف نقض به جزءجزء اين آيه، در حوالتِ خويش تمسّك جسته، خلاصه‏اى از هر بند را با اندكى ساده‏سازى تقديم مى‏كنيم:
الف. بارى تعالى گفت: (وَعَدَ اللَّهُ) و وعد به اتفّاقِ اهلِ وضع به خلاف نقد باشد. و وعده به حاضر درست نباشد و وعده دلالت باشد بر غيبتِ موعودى، و امام غايب در