بر اين اساس، سخن معصومان عليهم السلام از حيث اصل حجّيت، تفاوتى با هم ندارند؛ امّا جايگاه گويندگانش مختلف است.
حجّيت سخن و رفتار انبياى پيشين نيز جزو مباحث حجّيت سنّت است. برترى انبيا بر ملائكه به جهت عصمت مشقّت‏بار و اختيارى، علم انبيا به راه‏هاى هدايت انسان كه بر اثر تلاش در مسير حق به دست آمده‏^۱ و جايگاه برتر انبيا نزد خداوند، ايجاب مى‏كند كه نگاه انسان‏ها به ايشان برتر از نگاه به ملائكه مقرّب باشد. عبد الجليل رازى، انبيا و ائمّه عليهم السلام را برتر از ملائكه مى‏داند و دليل اين فضيلت را مشقّت بيشتر در كسب ثوابِ فزون‏تر مى‏شمرد. بر همين اساس، ملائكه را موظّف به اطاعت از ايشان مى‏داند. سپس با استناد به طريق اولويت به اين روايت استشهاد مى‏كند^۲ كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «مثل المؤمن عند اللَّه كمثل ملك مقرب و ان المؤمن اعظم عند اللَّه من ملك مقرّب».^۳
عبد الجليل اعتقاد دارد كه در اسلام چيزهايى هستند كه بر رسول و امام، حلال اند؛ امّا بر مردم، حرام اند و چيزهايى هستند كه بر مردم، مباح اند و بر رسول و امام، حرام. او مكروهات و مباحات را از امورى مى‏شمرد كه معصومان عليهم السلام مرتكب آن نمى‏شوند مگر به طور استثنايى؛ چرا كه ايشان امام مردم اند و فعل امام بايد قابل الگوگيرى باشد، در حالى كه مباح و مكروه، الگو نيست.^۴
او با بيانات حديثى و استفاده‏هايش از روايات، روشن مى‏كند كه قائل به حجّيت سنّت بوده و به آن در ابواب مختلف فقهى، كلامى، تفسيرى و اخلاقى، پايبند است. مستند قرار دادن روايات پيامبر صلى اللَّه عليه و آله امامان و انبيا عليهم السلام براى نظريات و فتاوا، نتيجه حجّت شمردن سنّت است. اكنون نمونه‏هايى از استدلالات و استنادات حديثى