وى را مى‏آوريم:
نويسنده فضائح، عزادارى محرّم را مذمّت و اين قول را به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مستند كرده كه: «لا عزاء فوق ثلاث».^۱ مؤلّف نقض در پاسخ، عزادارى بر سيّد الشهدا عليه السلام را از باب تبعيت از سخن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مى‏داند^۲ كه فرمود: «من بكى على الحسين أو ابكى وجبت له الجنّة».^۳ وى از اين روايت، استحباب عزادارى محرّم را استفاده مى‏كند.
عبد الجليل رازى، مستند جمع بين نماز ظهر و عصر روز جمعه را سيره پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در جمع بين نماز ظهر و عصر در روز عرفه‏^۴ مى‏داند به ضميمه اين‏كه نافله جمعه، بيست ركعت است و پيش از نماز ظهر خوانده مى‏شود^۵ و حكمى براى نافله بين دو نماز نيست تا بخواهد فاصل شود.^۶ او جواز جمع بين نماز مغرب و عشا را مستند به فعل پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله در جمع بين نماز مغرب و عشا در مزدلفه‏^۷مى‏داند و علّت اين جمع را ضرورت مى‏شمرد كه هر جا وجود داشت، امكان جمع هست.^۸
قزوينى در حرمت زكات بر بنى هاشم، به اين خبر استدلال كرده‏^۹ كه:
روزى خرما آورده بودند تا رسول بر فقرا خرج كند. حسن على كوچك بود، يكى برداشت و در دهان نهاد. سيّد گفت: نه! دست در كرد و از دهانش به در كشيد و گفت: لا تحلّ الصدقة لى و لا لأهل بيتى.^۱۰
مؤلّف از رواياتى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از ديگر انبيا عليهم السلام نقل كرده و يا در فعل، با آنان مشترك بوده نيز استفاده مى‏كند. مثلاً در پاسخ به اين ادّعا كه شيعه، فاقد كتاب فقهى