ادّعاى امامت اين افراد بدون وجود نص بر امامت آنها، شمرده است.^۱ اگر وى براى توجيه امكانى، متن نيابد، آن را انكار مى‏كند، مثلاً رجعت افرادى چون يزيد، زياد و خوارج، پيش از قيامت را جزو خرافات مى‏شمرد و آن را مبتنى بر اصول نمى‏داند.^۲

دو. تفكيك بين تأويل و ظهور

برخى از برداشت‏ها از روايات، بر اساس ظهور الفاظ آنهاست و برخى ديگر، طبق تأويل يا جرى و تطبيق و مواردى از اين قبيل كه با تبادر ذهنى از لفظ برداشت نمى‏شود. برداشت‏هاى نوع اوّل، بر اساس سيره عقلا حجّت است و سلب حجّيت از آن، به حجّت ديگرى نياز دارد. برداشت‏هاى نوع دوم، با توجّه به اين‏كه صحّت سلب دارد، براى حجّيت، نيازمند تأييد و تقويت است وگرنه در دايره امكانْ باقى مى‏مانَد. قزوينى رازى، بين اين دو نوع فهميدن، فرق گذاشته است. او به نويسنده فضائح اعتراض كرده كه: چرا تفاوت بين تأويل و ظهور لفظ را نمى‏داند؟! نويسنده فضائح به جاى اين‏كه بگويد: شيعه، فلان روايت را رد كرده، مى‏گويد: شيعه، فلان روايت را تأويل كرده و گفته كه اين خبر پيامبر نيست. صاحب نقض اين‏گونه بين تأويل و ظهور تفكيك مى‏كند:
تأويل آن باشد كه لفظ خبر، مقبول باشد و در معنى، اقوال مختلف شود. ^۳
او بيشتر اختلافات حديثى را در تأويل مى‏داند نه در الفاظ.^۴ وى تأويل را به معناى برداشت از لفظ بر اساس تقدير معنوى يا برداشت مغاير با ظهور بدوى لفظ گرفته است؛^۵ امّا تأكيد مى‏كند كه اين مغايرت، به معناى مخالفت نيست.^۶ او گاهى تأويل را به مصداقْ معنا كرده است.^۷