اخبار به متواتر و واحد، از مشهورترين و اوّلين تقسيم‏بندى‏هاست. نصير الدين واعظ نيز اخبار را به دو گروه متواتر و واحد تقسيم مى‏كند. او اخبار متواتر را موجب علم و عمل دانسته و خبر واحد را فاقد اين ويژگى مى‏شمرد.^۱ وى پذيرش خبر واحد را منوط به وجود دليل و حجّت ديگرى كرده ^۲ و خبر واحد را فاقد قدرت معارضه با خبر متواتر مى‏شمرد.^۳
او روايت: «إنّ اللَّه ليؤيّد هذا الدين برجل لا خلاق له فى الآخرة»^۴را كه نويسنده فضائح از شيعه نقل كرده، خبر واحد و غير معروف و بر همين اساس، غير قابل قبول دانسته؛ امّا به بيان وجه امكانى اين متن مى‏پردازد كه اگر اين سخن، از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله صادر شده باشد، مصداقش كيست؟!^۵
عبد الجليل، در بخش‏هاى مختلف كتاب، از اصطلاح اخباريون و اصوليون‏^۶ يا اخباريون و محقّقين‏^۷ استفاده مى‏كند. مراد وى از اخباريون شيعه، كسانى هستند كه هر خبرى را بدون بررسى مى‏پذيرند، مخصوصاً اخبار آحاد را و منظور از اصوليون يا محقّقين، كسانى هستند كه در پذيرش اخبار، بررسى و احرازِ صحّت را شرط مى‏دانند^۸ و بيشتر، بر اخبار متواتر (اعم از متواتر لفظى و معنوى) تكيه مى‏كنند^۹ . شايد عبد الجليل، اوّلين كسى باشد كه اصطلاح اخباريون و اصوليون را در اين معنا استفاده كرده است.^۱۰

پنج. استناد اخبار و شرايط راوى‏

مستند بودن خبر به معصومان عليهم السلام از معيارهاى پذيرش اخبار است. آنچه حجّت است، سخن معصوم است كه توسط روات به ما رسيده؛ بنا بر اين، مستند بودن روايت