بدين روى، كسى كه با خداوند متعال، آشنايى پيدا كرده و با او الفتى برقرار نموده است، به يقين مى‏داند كه ارزش و كمال تمام اشيا، به اعتبار قربشان به پروردگار است و هر چيزى كه انسان را از خداى خود دور كند و مايه غفلت وى از خداى متعال گردد، هيچ ارزشى ندارد.
پروردگار جهانيان، صاحب تمام نعمت‏ها و كمالات است. بديهى است كه ارتباط با صاحب كمالات و نعمت‏ها و آشنايى و نزديكى به او، انسان را از هر كس و هر چيز ديگر بى نياز مى‏كند. زرق و برق نعمت‏هاى دنيوى، در چشم كسى كه قرب به خداوند متعال پيدا كرده و همواره با اوست، بى ارزش مى‏شود.
كسى كه خداى خويش را در كنار خود احساس مى‏كند و با او انس و الفتى برقرار كرده است، ترس و وحشتى ندارد.
آشنايى با خداوند متعال، روشنايى، توانايى، سلامتى و انس را جايگزين تاريكى، ناتوانى، بيمارى و تنهايى مى‏كند؛¹ چرا كه ارتباط با خداوند متعال، ارتباط با حقيقتى است كه همه روشنايى‏ها و توانايى‏ها از اوست. امام صادق عليه السلام در مورد فضل معرفت خداوند متعال مى‏فرمايد:
لَو يَعلَمُ النّاسُ ما فى فَضلِ مَعرِفَةِ اللَّه عزّوجلّ ما مَدُّوا أعيُنَهُم إلى ما مَتَّعَ اللَّهُ بِهِ الأعداءَ مِن زَهرَةِ الحَياةِ الدُّنيا وَ نَعيمِها وَ كانَت دُنياهُم أَقَلَّ عِندَهُم مِمّا يَطَئُونَهُ بِأرجُلِهِم وَ لَنُعِّمُوا بِمَعرِفَةِ اللَّه جَلَّ وَ عَزَّ وَ تَلَذَّذُوا بِها تَلَذُّذَ مَن لَم يَزَل فِى رَوضاتِ الجِنانِ مَعَ أولِياءِ اللَّهِ إنَّ مَعرِفَةَ اللَّهِ عزّوجلّ آنِسٌ مِن كُلِّ وَحشَةٍ وَ صاحِبٌ مِن كُلِّ وَحدَةٍ وَ نُورٌ مِن كُلِّ ظُلمَةٍ وَ قُوَّةٌ مِن كُلِّ ضَعفٍ وَ شِفاءٌ مِن كُلِّ سُقمٍ؛²
اگر مردم، ارزش معرفت خداوند متعال را مى‏دانستند، چشمانشان را به نعمت‏ها و زرق و برق دنيا - كه خداوند دشمنان را از آن بهره‏مند كرده است