در روايات اهل بيت عليهم السلام معناى اسم و صفت، متقارب شمرده شده است. امام رضا عليه السلام در باره كسى كه «بسم اللَّه» مى‏گويد، مى‏فرمايد:
اُسَمِّ نَفسى بِسِمَةٍ مِن سِماتِ اللَّهِ عزّوجلّ وَ هُوَ العُبُوديَّةُ قالَ: فَقُلتُ لَهُ: ما السِّمَةُ؟ قالَ: العَلامَةُ؛^۱
نفس خويش را با نشانه‏اى از نشانه‏هاى خداوند عزّوجلّ كه عبارت است از عبادت، نشاندار مى‏كنم.
راوى پرسيد: «سمة» يعنى چه؟ امام فرمود: يعنى علامت.
در اين حديث شريف، اسم به معناى علامت دانسته شده است. پس بر اين اساس، روشن است كه اسم‏هاى خداوند نيز علامتى براى او خواهند بود.
در حديثى ديگر، امام رضا عليه السلام در پاسخ به كسى كه از ايشان در باره اسم سؤال كرده بود، فرمود:
صِفَةٌ لِمَوصُوف؛^۲
[اسم،] صفت براى موصوف است.
امام باقر عليه السلام همه اسم‏هاى خداوند متعال را صفت مى‏داند و مى‏فرمايد:
إنَّ الأسماءَ صِفاتٌ وَصَفَ بِها نَفسَهُ؛^۳
همانا اسم‏هاى خداوند صفاتى هستند كه خداوند، نفس خويش را با آنها توصيف كرده است.
بنا بر اين، اسم و صفت در روايات امامان عليهم السلام نيز همچون لغت، معنايى نزديك به هم دارند. چون اسامى خداوند متعال به جعل الهى، اسم خدا شده‏اند و جَعل الهى، سنّتى است از خداوند، پس تغيير و تبديل در آن وجود ندارد و بر اين اساس، اسم‏هاى خداوند، معناى صفت پيدا مى‏كنند؛ يعنى نشانه‏هايى مى‏شوند كه لازم موصوف و