خداوند، از خليفه قرار دادن آدم عليه السلام و تعليم اسما به او سخن مى‏گويد، ^۱ و شيطان در مقابل، برترى خويش را بر آدم به واسطه مادّه آفرينش، مطرح مى‏كند. او امر خداوند به خضوع در برابر آدم عليه السلام را اطاعت نمى‏كند و در اعتراض مى‏گويد:
(أَنَا خَيْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِى مِنْ نَارٍ وَخَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ).^۲
من از او بهترم. مرا از آتش آفريدى؛ در حالى كه او را از گِل خلق كردى.
در قرآن كريم، علاوه بر بيان اعطاى خلافت به حضرت آدم عليهم السلام، ويژگى‏هايى نيز براى برگزيدگان الهى، شمرده شده است: 1. علم الهى؛^۳ 2. معجزه و بيّنه؛^۴ 3. عصمت؛^۵ 4. محدَّث بودن؛ ^۶ 5. نص و نصب الهى؛^۷ 6. وجوب طاعت و حق امر و نهى.^۸
همچنين بر اساس آموزه‏هاى قرآن، مسئله جعلى بودن امامت و لزوم منصوص بودن امام از سوى خدا، در دوران همه انبياى الهى مطرح بوده است. مرحوم عبد الجليل رازى در اين باره مى‏گويد:
امّا جواب آنچه گفته است كه: «شيعه، امام نص گويند»، بلى، چنين است و اين، مذهبى ديرينه است... كه آدم، بر شيث نص كرد و بعد از وى، همه انبيا هم اين كردند.^۹
بدين روى، در ميان مسلمانان نيز از همان صدر اسلام به آن پرداخته شده است. نويسنده كتاب نقض به تفصيل، جريان سقيفه و احتجاج مهاجرين و انصار با غاصبان خلافت را نقل مى‏كند كه در كلام آنان، ويژگى‏هايى همچون: وجوب طاعت امام الهى، لزوم عالم بودن امام، شأن هدايتگرى امام و منصوص بودن امام، مطرح شده است. ^۱۰