آن، مايه رحمت، و براى كافران و عصيانگران، موجب عذاب است.
پس امامت در قرآن نيز همانند لغت، شامل امامِ هدايتگر و امام گمراهپيشه مىشود. بر اساس آيات 71 - 72 سوره اسراء، هر گروهى، امامى دارند كه در قيامت با همو فراخوانده مىشوند. در سوره سجده نيز مىخوانيم:
(وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا).۱
و از ميان آنان برخى را پيشوايانى قرار داديم كه به امر ما هدايت مىكنند.
و در آيهاى ديگر در باره فرعونيان آمده است:
(وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ).۲
و آنان را امامانى قرار داديم كه به سوى آتش مىخوانند.
در روايات اهل بيت عليهم السلام نيز «امام» به عنوان مقتدا و «مفترض الطاعة» معرفى شده است.۳ بر اساس اين روايات، مقام امامت، در حقيقت همان مقام وجوب طاعت است.۴ در برخى روايات نيز حق معرفت امام، همان اعتقاد به وجوب طاعت او دانسته شده است.۵
عالمان شيعه نيز با توجّه به معارف قرآن و عترت، مقام امامت را حق امر و نهى و مقام وجوب طاعت دانستهاند.۶
مرحوم عبد الجليل رازى نيز به عنوان يك عالم و متكلّم شيعى، با بهرهگيرى از قرآن و كلام اهل بيت عليهم السلام معتقد است كه معنا و حقيقت امامت، مقام وجوب طاعت است. ايشان مىنويسد:
1.سوره سجده، آيه ۲۴.
2.سوره قصص، آيه ۴۰.
3.ر.ك: معانى الأخبار، ص۶۴.
4.بصائر الدرجات، ص ۵۰۹.
5.عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج ۱، ص۲۸۹-۲۹۰؛ كتاب من لايحضره الفقيه، ج ۲، ص۵۸۴؛ الأمالى، صدوق، ص ۱۸۳؛ روضة الواعظين، ص۲۳۵؛ مدينة المعاجز، ج ۶، ص۳۲-۳۴.
6.ر.ك: تفسير ابو الفتوح رازى، ج ۲، ص۱۴۳؛ جوامع الجامع، ج ۱، ص۷۷؛ شرح اُصول الكافى، ملاصالح مازندرانى، ج ۵، ص۱۳۵-۱۳۷؛ الإمامة، شفتى، ص۲۲؛ مناهج البيان، ج ۱، ص۳۴۳؛ منشور جاويد، ج ۵، ص۲۴۹-۲۵۰.
