ايشان پس از توضيح مفصّلى در باره شأن و منزلت و صفات امام مى‏فرمايد:
فَهَلْ يَقْدِرُونَ عَلَى مِثْلِ هَذَا فَيَخْتَارُونَهُ أَوْ يَكُونُ مُخْتَارُهُمْ بِهَذِهِ الصِّفَةِ فَيُقَدِّمُونَهُ؟... .^۱
آيا مردم توان شناخت چنين مقامى را دارند تا كسى را براى آن برگزينند؟ يا ممكن است برگزيده آنان داراى اين صفات باشد تا او را مقدّم بدارند؟... .
در اين حديث، عجز انسان‏ها از شناخت مقام امامت، دليل لزوم نص و نفى انتخابْ معرفى شده است. عبد الجليل قزوينى نيز با بهره‏گيرى از آموزه‏هاى اهل بيت عليهم السلام مى‏نويسد:
مسئله امامت، خود عقلى است ... در عقل عقلا مركوز است كه امامى مى‏بايد و جايز الخطا نمى‏شايد. قرآن و محمّد بيايد و بگويد كه بر اين صفت كدام شخص است.^۲
مى‏بينيم كه ايشان به روشنى از تعيين و معرّفى امام از سوى خدا و عجز بشر از شناخت فرد لايق امامتْ سخن مى‏گويد و به همين دليل است كه همسو با روايات، عقيده سنّيان مبنى بر انتخاب امام از سوى مردم را طرد مى‏كند و اين مقام را صرفاً به نص مى‏داند. وى در باره اختلاف امير مؤمنان عليه السلام با حاكمان پس از رسول پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و علّت سكوت ايشان مى‏نويسد:
[خلفا ظاهراً] مقرّان بودند به توحيد خداى و قرآن قبول كرده منازعتى بود در خلافت كه نصّ است يا اختيار توقّف، اولاتر بود.^۳
و در جاى ديگر با خرده گرفتن بر شيوه معمول خلفاى نخستين در تعيين جانشين، با طعن بر بى‏پايگى راه تعيين خليفه نزد خلفاى سنّيان مى‏گويد:
چون عمر خطّاب، حوالت و اشارت در امامت بدان شش شخص كرد و بر دو قسمت بنهاد و مهاجر و انصار در آن سرگشته و متردّد شدند... مردمان ما را چه مى‏گويند؟! روزى گوييم: امامت نص نيست، اختيار و اجماع است