دوم، حجّتِ قرآن است كه آياتِ قرآن بر نصّىِ على عليه السلام منزل است.
سيوم، اخبار مصطفى است كه بيان كرده شد.
چهارم، اجماع شيعه مُحقّه است... و انكار على مرتضى، ظاهر است بر امامتِ آن جماعت ... اوّلاًدر آن خطبه معروف اوّل اين كلمه مى‏گويد:
«اما واللَّه لقد تقمّصها ابن ابى قحافة و إنّه ليعلم أنّ محلّى منها محلّ القطب من الرّحى».
يعنى ابو بكر پيراهن خلافت درپوشيد و او داند كه من آسياى خلافت را قطبم.
چون نوبت به عمر رسيد مى‏گويد: «فيا عجباً بينا هو يَستقيلها فى حياته إذ عقدها لآخر بعد وفاته؛ اى عجب از ميانِ آن كه در حالت زندگانى قيله مى‏كند و روز وفات، به عمر مى‏سپارد!».
و بر عمر انكار مى‏كند كه: «جعلنا فى جماعة زعم أنّى أحدهم فياللَّه و للشورى». من از كجا و شورى از كجا!
... پس، اين همه، دلالت است بر نصّىِ او و انكار امّت بر اختيار ايشان ... و امام بعد از مصطفى، بلافصل امير المؤمنين عليه السلام است كه نصِّ ربّ العالمين است، ونفسِ خير المرسلين است والحمد للَّه ربّ العالمين.^۱
ايشان در جاى ديگر، ضمن تأكيد بر اين اصل مهم كه امامت، تنها به جعل الهى است، تصريح مى‏كند كه حتّى پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله نيز حقّ جعل اين مقام را براى ديگرى ندارد:
امامت او و تقرير ولايت او و فرض طاعت او از قِبَل خداست تبارك و تعالى و به مصطفى - عليه الصلوة والسلام - تعلّقى ندارد، و امامت، درجه‏اى است، نه اختيار خلق؛ نص است از قِبَل خداى.^۲
از نظر عبد الجليل قزوينى، نقش پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فقط اعلانِ گزينش و جعل الهى است. وى نقل را راه شناخت امامِ معين از سوى خداى مى‏داند:
مسئله امامت، خود عقلى است... در عقل عقلا مركوز است كه امامى