فَأَبْطَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ إِمَامَةَ كُلِّ ظَالِمٍ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ صَارَتْ فِى الصَّفْوَة.۱
اين آيه، امامت هر ستمكارى را تا قيامتْ باطل كرده است و امامت، تنها دربرگزيدگان قرار يافته است.
مسلّم است كه بزرگترين و بارزترين مصداق ظلم، شرك به خداست. همچنين ارتكاب گناه نيز از مصاديق ظلم شمرده مىشود. به همين جهت، عبد الجليل رازى با بهرهگيرى از اين آموزه قرآنى مىگويد:
شبهتى نيست كه خمر در عهد جمله انبيا، حرام بوده است و هرگز روا نباشد كه حلال باشد كه مزيل عقل و نقصان كننده شرع است... و اتّفاق فضلا و عقلاست كه خمر خورده، چون زاهد نباشد و بتپرست، چون مؤمن نباشد، وگر...خوردند و بت را سجده كردند، لاجرم امامت را نشايند كه هركس كه خمر خورده باشد يا بت سجده كرده باشد، وقتى كه از اينها توبه كند، نبوّت و امامت را نشايد؛ امّا مؤمن مخلص، تائب باشد. پس امام بعد از مصطفى، على باشد، نه بو بكر و نه عمر و نه عثمان و ... از اين وجوه كه بيان كرده شد.۲
د. لزوم علم
به يقين مىتوان گفت كه يكى از مهمترين وظايف و بلكه شأن اصلى و اساسى پيامبران و حجّتهاى الهى، هدايت، تعليم و تزكيه بندگان خداست. روشن است كه اوّلين شرط هدايت و تعليم مردم، داشتن علم است. كسى كه بر جايگاه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مىنشيند و مىخواهد كارهاى او را تداوم بخشد و دين الهى را زنده نگه دارد و آن را از تحريف و تبديلْ حفظ كند، قطعاً بايد به تمام دين، علم و احاطه كامل داشته باشد. بدون علم و آگاهى از دين پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نمىتوان به جاى او نشست و از دين او پاسدارى كرد و دين الهى را تداوم بخشيد. مسلماً هيچ عاقلى كارهاى خود را به كسى نمىسپارد كه دانش كافى نداشته باشد. بنا بر اين، بسيار روشن است كه امام الهى، لزوماً بايد از
