و آن كه او عالم است به احكام تورات و انجيل و زبور و همه كتب انبيا وبه قرآن به تنزيل و تأويل و ناسخ و منسوخ كه بو بكر و عمر و همه صحابه واهل البيت را بعد از رسول، رجوع با وى بوده است و همه عيال وسائل او بوده‏اند تا مى‏گفت: «وَ اللَّه لَوْ ثُنِيَت لِىَ الوِسادَةُ لَحَكَمْتُ بَينَ أَهلِ التَّوراةِ بِتَورَاتِهِمْ وَ بَينَ أَهلِ الإِنْجيلِ بِإنجِيلِهِم وَ بَينَ أَهلِ الزَّبُورِ بِزَبُورِهِم وَ بَينَ أهلِ الفُرقانِ بِفُرقانِهِم».^۱ تا آخر خبر كه كس را از امّت، زهره اين دعوى نباشد.^۲

ح. علم غيب‏

گفتيم كه از نظر عبد الجليل رازى، چون امام، محلّ رجوع امّت است، پس ضرورتاً بايد اعلم از همگان و از براى حفظ دين بر پاسخگويى به سؤالات و شبهاتْ توانا باشد. ايشان معتقد است كه امام بايد كاملاً به احكام ديگر شرايع و كتب آسمانى، عالم باشد تا به هنگام مراجعه اهل اديان و ملل، حجّت را بر آنان تمام گرداند. همچنين لازم است كه امام به غايبات نيز علم داشته باشد تا بدين وسيله، حقانيت و الهى بودن خود را اثبات كند و بيگانگان از اسلام را به دين و خدا راه نمايد.
امّا نويسنده كتاب نقض در چند موضع، علم غيب را از امام نفى كرده است. براى مثال، در جايى كه نويسنده سنّى مى‏گويد: «و ابن بابويه القمّى الرافضى در كتاب آورده است كه چون بو بكر از دنيا برفت، وام‏خواهان او پيش پسرش محمّد ابو بكر آمدند وتقاضا كردند و او در حجر على بود كه مادرش أسماء بنت عميس، زن على بود على او را گفت: محراب پدرت بازشكاف، و بتى زرّين برگير و با وام پدرت ده»، عبد الجليل رازى اين گونه پاسخ مى‏گويد:
امّا جواب اين دعاوى و بهتان، آن است كه : اين معنى در هيچ كتابى نيست از كتب شيعه اصوليه، و گر هست، اشاره بايد كردن و باز نمودن. و در آخر اين كتاب، اين مصنّف آورده است كه از ابو بكر و از هر يك از صحابه، بسيارى تركه بازماند و آن را شرح‏ها داده است. پس بايست كه محمّد بو